Bron foto: molendatabase.nl / Dronefoto: René Pronk (24-5-2015)
Waarom lopen wij hard? Een vraag die je jezelf kan stellen. Een vraag waar vele mensen verschillend op zullen antwoorden. Veel interessanter is om te vragen waarom we niet eerder zijn gaan hardlopen. Het antwoord: wij waren te druk bezig. Daarom eren we met elke loop, elke wedstrijd en elk trainingsrondje onze voorouders. Zonder hen hadden we de luxe van vandaag niet.
Druk, druk, druk
Want onze voorouders waren druk bezig! Nee, niet met cursussen zelfvertrouwen, taarten bakken, vloggen of zelfstudies. Werken! Maken! Ploeteren! Vechten! Ons land ging vechten. Tegen Spanjaarden, tegen elkaar, met en tegen de kerk, tegen het water, tegen de wind. Vooral tegen het water. Onze voorouders maakten van de vijand een vriend. Al die gekke Portugezen, Spanjaarden en over het paard getilde Italianen met wereldreizen en ontdekkingen. In Holland maakten ze gewoon land. Hoef je ook niet dat tering (toen nog niet ontdekt) eind te varen. Ons land werd een fort van dijken en waterkeringen. Polders. Onze voorouders hebben ze gerealiseerd. En niemand die zich toen nog afvroeg hoe lang men deed over 10 kilometer hardlopen.
Ondernemen
En toen. We gingen meer handelen. We gingen in bedrijf. Niet lullig boeren op een marktje. Nee, de wijde wereld in. Dat was nog niet zo’n gek idee van die zuiderlingen. Handelen in kruiden, gortdroge noten en (helaas ook) slaven. Op zoek naar blingbling in bosjesland. Als vrouw zag je de man des huizes een jaartje niet. Of nooit meer. Of met een ziekte. En thuis moest er ook gewoon eten op tafel komen. Dan ga je niet zitten bakkeleien over welke hardloopwedstrijd je ooit nog zou willen lopen.
Werken en vechten
Iemand werd rijk, maar meestal bleef je arm. Werken in een fabriek. Dat kwam er nog eens bij. Alsof je niet genoeg te doen had. De hele dag tussen de wol of in een mijn. En kinderen en vrouwen mochten ook mee. Gezellig! Je was er dan in ieder geval bij als een lid van je gezin stierf door een bedrijfsongeval. God zij met ons. Werken om te overleven. Natuurlijk, het werd langzaamaan wel wat beter. Ook mensen uit de middenklasse hadden eens per jaar tijd en geld voor een bezoek aan een strand of een meer. Dat heette toen nog geen ‘vrije tijd’. Geld werd zeg maar echt een ding. Samenlevingen werden er afhankelijk van. Dan werd het een keer crisis. En vechten. Dat bleven mensen doen. In recordtijd werden er heel veel mensen naar het hiernamaals verwezen. In twee oorlogen, dat dan weer wel. Geen Nederlander die toen ging hardlopen om af te slanken.
Onze vrijheid
En nu. Vrije tijd is voor ons een must. We moeten hardlopen. Eén, twee, drie keer per week. De wereld vergaat bij een blessure. En de wedstrijden, ze gaan door polders, over dijken, langs molens, over slagvelden. De halve hardloopkalender stond vroeger onder water. Zonder het werk en lijden van onze voorouders was dit er niet. En mochten vrouwen niet eens meedoen. En dan heb ik het nog niet eens over onze ‘vanzelfsprekende’ vrijheid. Dus wat doen we de als we hardlopen? We eren onze voorouders. Omdat wij er zo fucking van genieten. Omdat we mogen. Omdat we lijden, maar er zelf voor kiezen.
