Zondag 29 mei was het dan zover. De 10e editie van de Ladiesrun in Rotterdam. Ik was samen met mijn vriendin Laura één van de 9.000 vrouwen die zich hadden ingeschreven voor dit knalroze evenement. De 5 km dit keer. Nadat Laura zo’n stuk of 100 x mijn enthousiaste verhalen over `hardlopen’ en `hoe fijn dit wel niet was’ heeft moeten aanhoren en het zien van al mijn blije-ei foto’s op mijn blog, kwam het spontane idee van haar om ook mee te doen aan de Ladiesrun 2016. Blijer kon je dit ei niet krijgen 😉 nog een hardloopmaatje erbij! En in januari is ze, net als ik vorig jaar, gestart met trainen met behulp van de start2run app.
Om tien uur wilden we bij de Ahoy zijn. Ik had van te voren al gezien dat er een standje zou staan van Flipbelt en ik was toch wel benieuwd of deze niet (zoals elke drankgordel of heuptas) omhoog zou kruipen. Ik loop altijd graag met muziek en met warm weer irriteert de band om mijn arm een beetje, dus dit zou DE oplossing zijn! Na het ophalen van ons shirt zijn we langs de standjes gelopen en hebben onze goodiebag opgehaald. Bij de stand van flipbelt mocht je even uitvoerig testen en dat heb ik ook gedaan door rare sprongen en bewegingen te maken. En de riem kroop niet omhoog! HEBBEN!
Na een rondje ladiesfair was het tijd om ons om te kleden en richting startvak te vertrekken.
Robin ging samen met de vriend en dochter van Laura op hetzelfde plekje staan als vorig jaar. Op dit punt zouden we 2 x langskomen. En mijn moeder en schoonmoeder zouden hier wat later bij aansluiten. Na onze eigen warming-up gingen we op weg naar startvak C. We checkten nog even snel onze mobieltjes op de laatste aanmoedigingen en maakte nog een startvakselfie.
Niet veel later klonk het schot en kwam de menigte in beweging. Kletsend en wel liepen we onze eerste meters aangemoedigd door de supporters langs de kant. Ik had Laura al voorbereid dat dit geen wedstrijd mét een pr zou gaan worden. Slalommend gingen we door de roze menigte. Het leuke van de Ladiesrun is, is dat het iedere vrouw uitnodigd om te lopen. Jong, oud, dik of dun, je komt vanalles tegen! Net voor de eerste kilometer stonden onze supporters. Uitbundig zwaaiend en lachend liepen we langs. (tja je moet wel de aandacht trekken als iedereen in het roze loopt)
Tussen 1 en 2 begonnen er hier en daar al wat dames te wandelen. Wij hadden er nog steeds lol in en probeerde de wandelaars hier en daar wat te motiveren. De Flipbelt die ik zo uitvoerig had getest, kroop helaas toch wat omhoog. (Aan die Hollandse heupen van mij is helaas niets te doen)
Tussen 3 en 4 kwamen we steeds meer wandelaars tegen en moesten we onszelf ertussendoor manoeuvreren. Het weer was benauwd en een verkoelende regenbui zou geen overbodige luxe zijn. We bleven maar schouderklopjes uitdelen en riepen kreten als: `Kom op, je bent al over de helft!’ `Zet hem op, je kan dit echt wel!’. Bij de een werkte dit wel en de ander bleef stug doorwandelen. Tussen 4 en 5 kilometer voelde ik mijn kuit trekken en nam even wat gas terug. Waarschijnlijk nog de 19 km van dat weekend ervoor in de benen. Laura nam heel lief ook wat gas terug. Nog even zwaaien naar onze supporters en daar was alweer de laatste bocht richting de Ahoy. De laatste meters voor de finish lopen we hand in hand en gaan we juichend over de finishlijn heen.
Na de finish geef ik Laura een dikke knuffel en ben ik zo trots op haar dat ik volschiet. Tranen van geluk en samen staan we daar te snikken (emo-dozen 😉 )
We moeten er allebei om lachen en halen even later onze mooie medaille ketting op.
Als ook onze supporters weer bij de Ahoy hal gearriveerd zijn nemen we onze felicitaties en bloemen in ontvangst. We drinken en eten nog wat en we zijn blij dat het in de hal zo lekker koel is. Als we in de metro zitten zien we de de roze slinger van de 10 km voorbij lopen en besluiten we samen om volgend jaar voor die afstand te gaan!
