Op 10 maart hebben manlief Ronny en ik de halve marathon van Parijs gelopen.
De startbewijzen voor de halve van Parijs en eigenlijk het hele weekend hadden we maanden geleden al geboekt. Leuk, want dan heb je ook al maanden iets om naar uit te kijken. Zo’n halve marathon ergens in het buitenland voelt toch anders dan in Nederland. Extra spannend, maar dat kan ook aan mij liggen. Alvast kijken waar de route allemaal langs loopt (werd overigens paar weken voor de start gewijzigd, dus weer opnieuw kijken), hoe komen we daar en hoe komen we überhaupt in Parijs?
Medische verklaring?
Enige tijd voor het betreffende weekend kregen we een medische verklaring toegestuurd met het verzoek deze door onze huisarts te laten ondertekenen. Oké, wij naar de huisarts. Die wilde de verklaring echter niet tekenen. Niet omdat onze gezondheid zo beroerd was, maar blijkbaar mag en kan je als huisarts helemaal niet verklaren dat iemand medisch geschikt is om een halve marathon te lopen. Dus naar een sportarts voor een sportmedische test. Een avond voor de test werd ik toch een beetje nerveus. Wat nou als die arts zou zeggen: “Leuk dat je dit wilt gaan doen, maar het zit er niet in, je conditie is waardeloos.” Of wat nou als je er op deze manier achter komt dat je hart eigenlijk hele rare sprongetjes maakt?
En het kost ook nog een hoop geld, al wordt een dergelijke test door veel aanvullende zorgverzekeringen wel vergoed.
Zenuwachtig zat ik de volgende dag op een fiets met allemaal plakkers op mijn lichaam terwijl er geconcentreerd door de arts en de stagiair naar een beeldscherm werd gekeken. De einduitslag: goedgekeurd, allebei. Het Parijsavontuur kon doorgaan!
Op weg naar Parijs
De vrijdag voor de run in de auto richting Parijs. Hotelletje midden in de stad. Helemaal goed.
De laatste (en enige) keer dat ik in Parijs was, was een leven geleden, dus had ik eigenlijk ook wel zin om de stad een beetje te bekijken. Daar hadden we mooi de hele zaterdag voor, maar eerst het belangrijkste die ochtend, het ophalen van de startbewijzen! Je weet dat er een hoop mensen mee doen aan zo’n halve marathon en ik had verwacht dat het een enorme drukte zou zijn bij het ophalen van de startbewijzen, maar dat viel erg mee. Het was eigenlijk gewoon erg goed geregeld, loketten op nummers, met veel vrijwilligers om alles uit de delen. Om vervolgens weer buiten te komen moest je door de expo heen, die erg uitgebreid en mooi was, met daarin ook een muur met de namen van alle deelnemers. Natuurlijk allemaal even je eigen naam opzoeken.
Start!
Zondagochtend was het zover, de halve. In een overvolle metro naar de start. Ronny loopt iets harder dan ik en startte dan ook een paar startvakken eerder dan ik. Ik had tussendoor nog een uur de tijd. Gelukkig maar, want ik bedacht nog even een dixi op te zoeken. Rij met dixi’s kwam ik al snel tegen, maar ook de rijen met mensen die stonden te wachten, dus dat uur ging zo voorbij.
Terwijl in Nederland de CPC run werd afgelast vanwege het weer en de halve van Harderwijk in de soep liep, hadden wij in Parijs prima weer (beetje wind alleen) en een mooie route. De route liep langs de Bastille, Hotel de ville, langs de Seine en vervolgens door bois de Vincennes. Het was ook lekker lopen en de eerste kilometers gingen super. Bij een kilometer of 14 sloeg het helaas een beetje om.
Zaterdag was ik niet helemaal lekker geweest (mogelijk iets verkeerds gegeten) en had aardig wat tijd op het toilet doorgebracht. Dat leek zondagochtend wel weer bijgetrokken te zijn, maar nu werd ik opeens weer misselijk. Wellicht ook iets te veel van mezelf gevraagd. Ik wilde niet op de weg overgeven dus met mijn handen voor mijn mond rende ik naar de berm en gaf over, helaas vooral nog over mijn handen. Oké, niet zo fris. En weer door lopen. Ging wel weer. Even later kwam ik een groepje fanatieke Frans supporters tegen die enthousiast hun handen klaar hielden voor een oppeppende high five. Als je een beetje achteraan loopt en het en beetje moeilijk krijgt, vind ik dergelijke aanmoediging erg leuk. Maar nu kon ik ze echt geen high five geven. Ik hoorde wat Franse verontwaardiging terwijl ik onder de handen door dook. Maar hoe zeg je zo snel in het Frans: “Sorry, maar je wilt echte geen high five van mij, ik heb net over die handen heen gekotst”?
De finish was daarna al snel in zicht en ik was superblij om die te halen. Ronny zat al poosje in het zonnetje op me te wachten.
De volgende dag weer in de auto op weg naar huis. Ondertussen nadenken over waar we volgend jaar eens een halve marathon kunnen gaan lopen. Londen, Madrid, Stockholm, Athene? Hebben we alvast weer iets om naar uit te kijken.