Ik had wisselende gevoelens toen deze wedstrijd dichterbij kwam: de Brooklandrun. Vorig jaar heb ik deze loop ervaren als een zware loop. Dus ik zag er een beetje tegenop, zeker omdat ik dit jaar gekozen had voor de 10 km in plaats van de 5 km. Mijn tweelingzus heeft vorige jaar een mooie tijd neergezet en toen dacht ik: dan kan ik me aan haar omhoog trekken. Alleen bleek zij deze loop niet te lopen dit jaar. Oei! Daar zat ik dan met een 10 km cross. Niet mijn afstand, niet mijn type wedstrijd…
Mijn voorbereiding was eigenlijk niet veel anders: trainen en bereid zijn alles te geven. De spanning werd iets opgebouwd doordat ik de laatste weken erg benauwd ben tijdens inspanning. Ik kreeg een inhalator en deze zou ik testen tijdens de wedstrijd. Het was warm en we liepen in de weilanden, dus dat zou een goede test zijn.
Op de wedstrijddag zelf heeft het even flink gerend, maar de zon kwam al snel terug. Gelukkig had ik korte kleding mee. Sinds ik een mooi PR in mijn korte Asics broekje had gelopen, is dat een beetje mijn geluksbroekje geworden. Ik weet dat het onzin is, maar toch… dat gevoel wat er nu bij hoort, is in ieder geval positief. Voor aanvang van de wedstrijd nam ik mijn pufje. Ik merkte na een paar minuten al verschil. Ik ging in het startvak staan en zag een paar goede dames staan. Dit waren gedegen tegenstanders. Toch was ik vastberaden een van die dames bij te houden. Ik wist nog niet wie, maar dat ging gebeuren. Ik hoorde een van die dames zeggen dat ze normaal 42 minuten loopt over de 10 km. Ik moest even slikken want dat ging mij niet lukken. Mijn PR op de 10 km stond lag ver boven de 45 minuten. Ik zette mijn horloge goed en zette een knallend nummer op. Na het startschot liep ik met 3.40 min/km weg, wat zoals gewoonlijk te snel was. De eerste dame ging er nog sneller vandoor. Een tweede volgde, maar ik dacht: iets inhouden want dit is 10 km en géén 5 km. Ik moest het dus iets voorzichtiger aanpakken. Ik zakte langzaam af tot 4 min/km en merkte dat de man vlak voor mij dat ook deed. Ik bleef achter hem lopen en probeer de eerste 5 km sowieso dit tempo vast te houden. Dat bleek moeilijk.
Veel gras, mul zand… Pff. Toch liep ik steevast achter de eerste dame. Na 6 km kreeg ik het even zwaar. Mijn tempo lag veel te hoog en ik wist niet of ik het zou redden. Een moment dacht ik: zal ik stoppen? Ik wist dat ik spijt zou krijgen. Daarna gebeurde iets waar ik altijd op hoop: mijn hoofd liep leeg en het hardlopen ging vanzelf (wel met hulp van de eerste dame voor me). Ik zag haar nog steeds voor me tot ongeveer 8,5 km. Toen pakte de benauwdheid me iets en moest ik haar wat laten gaan. Ik probeerde haar slechts op enkele meters voor me te houden. Na 9 km haalde een andere dame mij in. Nee! Dus ik zette iets bij maar merkte dat dit niet meer lukte. Ik moest het uit mijn tenen halen om dit tempo bij te houden. Ik wist dat het nog maar een klein stukje was tot de finish. Ik perste er nog een sprintje uit op de laatste 50 meter en eindigde op een mooie 3e plaats. Ik wist mijn tijd niet toen ik over de finish kwam, want ik had mijn horloge te laat stop gezet. Ik was helemaal kapot. Ik had deze wedstrijd ook opgebouwd als een 5 km wedstrijd, maar het leverde wel een mooi resultaat op.
Nadat ik had gedoucht, keek ik op de uitslagenlijst en zag dat ik onder de 45 minuten had gelopen. Wat? Ik had de pagina al weg geklikt. Ik moest het weer openen om het te controleren. Ja, mijn eindtijd was 44.53 minuten. Ik mikte op rond de 48 minuten maar dit was echt waanzinnig. Onbeschrijflijk hoe ik me op dat moment voelde.
