Roparun 2016 (verslag)

Dag 1

De 25e editie alweer, voor mij pas mijn 2e, maar wat hunker ik alweer naar mijn 3e.

Ons eerste jaar met de RetRunners was al geweldig, echter zaten er behoorlijk wat leer momentjes in, niet echt gek als je bedenkt dat alleen de captain pas 1x de Roparun had meegemaakt als fietser.

Dit jaar een nieuwe editie, met veel nieuwe mensen, maar ook veel die nu wat ervaring hadden, en dit was duidelijk te merken. Het klinkt simpel, maar als iedereen mag doen waar hij goed in is en anderen alleen te hulp schiet indien nodig loopt het allemaal vanzelf.

De route perfect uitgestippeld, wisselplaatsen langs het parcours, eten en drinken stond klaar bij binnenkomst van het team, de verzorgers die met plezier verzorgde. Kortom een perfecte sfeer.

Mijn team A bestond uit 3 nieuwe lopers zonder Roparun ervaring, Team B had 2 nieuwe lopers zonder Roparun ervaring.

Ook bij de fietsers een bijna gehele nieuwe ploeg, alleen Ad was overgebleven van vorig jaar. Hij kreeg als maat Cees, Cees wat een wereldvent.

Gelukkig was ook mijn Amsterdamse vriend Sander aangebleven als chauffeur met als nieuwe maat Nathalie. Tenslotte kreeg Team A ook een nieuwe masseur. Naomi onze 20 jarige fysiotherapeut in opleiding. Kortom een nieuwe vriendenploeg was geboren.

Team B met ook de nodige verschuivingen maar dit team is nu ook niet meer uit elkaar te krijgen. Twee nieuwe fietsers, Aad en Bianca. twee nieuwe lopers Martin en Desiree naast de oude bekenden Freek en Fred. Twee nieuwe chauffeurs Andrew en Klaas. Maar wel onze vriend Charles de masseur.

Met de stadsbus van onze werkgever gingen wij weer op pad, misschien niet meest luxueuze bus van alle teams, maar zeker wel een van de opvallendste.

Dit jaar werd er gekozen voor een hotelovernachting nabij Parijs in een goedkoop hotel, dit mogelijk gemaakt door allemaal een eigen bijdrage te storten.

Een deel van de ploeg ging op zoek naar de Eiffeltoren, een ander deel ging op zoek naar een bar/restaurant om nog wat te drinken en te eten.

Hierna naar bed in een soort van boekenkast wat ook wel hotelkamer wordt genoemd. Met 3 man in een 2 persoons bed met een stapelbed(je) erop gemonteerd. Maar het lag heerlijk en de douche, althans kast met sproeier was toch wel heerlijk.

Dag 2

We vertrekken naar het startpunt, Team A begint ook met lopen en net als vorig jaar zal ik alles beginnen. Dus ook de start, heel indrukwekkend. Allemaal hetzelfde doel, een grote familie die je uitzwaait. Kippenvel. Loopmaatje Henk, Patrick en Don kijken hun ogen uit, de glimlach is niet meer van hun gezicht te krijgen.

Het weer zit mee, het is fris maar wel droog. Het tempo ligt hoog, iets te hoog in een korte tijd liggen we al snel 45 minuten voor op schema, dit zou alleen maar meer worden. Echter is dit geen probleem want er is afgesproken om er in Zele een feestje van te maken met het gehele team.

Don, begonnen met een ontstoken teen, houdt het gelukkig vol. Martin van het basiskamp heeft dit de avond vooraf perfect behandeld.

De aflossing is nabij 59 minuten voor op schema worden wij afgelost door team B met als starter Freek, als door een kanon afgeschoten begint hij aan de etappe. Wij kunnen rusten. Het eten staat al klaar, perfect geregeld, heerlijk gegeten. Ik laat mij nog even masseren aan mijn hamstring die weer begint te zeuren. Even later stappen wij in de bus om 55 km verder het kamp op te slaan. De tenten en de bedden staan binnen 10 minuten opgesteld, we kunnen slapen, althans proberen.

Uiteraard lukt dit bijna niemand, het is natuurlijk te vroeg, we hebben in ieder geval gerust.

Dag 3

De nacht is gevallen, wij beginnen aan de 3e etappe, onze 2e. Het is koud, alleen een shirt is niet genoeg, een jas er over heen net te warm. Ik was bijna vergeten hoe donker de nacht kan zijn. Duizenden sterren boven ons hoofd.

Nog steeds ver voor op ons schema. Onderweg krijgen we zelfs te horen dat we als nummer 2 in koers liggen, In principe is dit geen wedstrijd van de snelste, maar toch. De fanatieke sportman komt bij mij omhoog, ik ga harder lopen, Henk gaat harder lopen, Patrick gaat harder lopen en Don, ja Don gaat ook harder lopen. 81 minuten voor op schema, ik zie de lichtjes van de nummer 1, ik ga nog harder, wij gaan nog harder. Wij passeren ze, we liggen nummer 1? Maar waarom eigenlijk, niets te winnen, ongezellig, want babbelen en dollen met overige teams is er niet meer bij.

En nog belangrijker niemand meer te volgen, we verdwalen in het donker, wij komen op een pad wat nooit meer de route kan zijn, we moeten terug, maar waar naar toe? Bellen met het basiskamp, navigatie aan. We blijven lopen en zoeken, gelukkig, we zien een aantal roparunners, wij zijn weer terug op route, echter de positie 1 waarvoor wij zo geknokt hadden is verdwenen. Bij elkaar 5 km omgelopen, we staan gelukkig weer 7e, we hebben weer contact met andere teams. Mooi leermomentje, nooit geen nummer 1 lopen.

We komen langs een checkpoint, dicht…Dicht? Tja te vroeg op schema brengt ook dit soort problemen mee. We staan met een aantal teams te wachten. We gaan het rustiger aan doen, gelukkig is aan onze etappe ook bijna een eind gekomen, dit komt mooi uit want Don kamt met vermoeidheid problemen, geen risico nemen nu, we laten hem af en toe een beurt over slaan, morgen hebben wij hem nog hard genoeg nodig.

We zijn er, weer staat er warm voedsel voor ons klaar, nog 1x de hamstring laten kneden, verkassen en naar bed. Nu lukt het slapen wel.

Team B heeft zijn etappe inmiddels volbracht.

Onze 3e etappe begint op zondagmorgen, best wel fris.

Don is goed hersteld gelukkig, Patrick en Henk voelen zichzelf ook nog goed. Deze etappe begint voor ons in België alweer, het weer is fris maar het blijft weer droog. Gek genoeg is dit de makkelijkste etappe voor mijn gevoel, we hebben allemaal goed geslapen ook al was dat kort, we komen weer verschillende teams tegen die we eigenlijk het hele weekend tegenkomen. We lopen wat te dollen en heel voorzichtig denken we alweer, het is bijna voorbij….het is even na 3 uur in de middag, ook deze etappe zit erop. De feestdorpen moeten nog komen.. Zele we komen eraan.

Etappe 4

Wij Team A lossen af in Zele, het mooiste gedeelte van de tocht begint nu pas, uiteraard zijn de vele kilometers door Frankrijk en België waanzinnig mooi. Van bloemenvelden tot heuvels, langs de mooiste dorpen en gehuchten gaat de tocht. Maar Zele is een begrip. Dit moet je meemaken als Roparunner.

Ongeduldig staan wij te wachten op team B, het basiskamp is net buiten Zele opgezet dus we kunnen met het voltallige team door Zele lopen. Dit was dus ook de reden om iets voor op schema te komen, verleden jaar is dit iets te snel gegaan dat moest dus beter gaan.

Het is tijd team B komt eraan, de mensen van het basiskamp verzamelen op het plein, als een grote familie stappen we door Zele. Ook vanavond was Zele weer perfect. Wij wensen Team B welterusten, zij kunnen naar bed. Wij gaan beginnen aan de 4e etappe.

Het wordt zwaar, niet voor mij alleen maar ook de rest van ons team, sterker nog de rest van alle deelnemers. Ik denk dat de kou hierin aardig meespeelt. De spieren die steeds snel afkoelen en daarna weer snel moeten opwarmen. Ik merk dat de eerste 100 tot 200 meters de benen niet meer soepel rond komen, het wordt een beetje stram. Ook de rest van het team is moe. Gelukkig doen we het met zijn 4en.

We zijn op de helft van de etappe, we moeten nog een kleine 35 KM. Plots voel ik een steek, weer die hamstring, maar dit voelt anders. Ik laat mijn tempo onmiddellijk zakken en neemt hele kleine stappen. Eenmaal in de bus kan Naomi hier ook nog weinig in betekenen. Strekken verteld ze me, beter strekken dat been. De rest van het team biedt aan om een beurt te blijven zitten. Ik slaat dit af, ook zij zitten er doorheen, en om op dit moment 15 minuten extra rust te krijgen lijkt mij niet verstandig, ik ben bang dat mijn spieren dat helemaal vast komen te zitten.

Het is weer mijn beurt, met een fleece dekentje om ga ik iets eerder de bus uit om te strekken, nu de aflos, ik begin heel voorzichtig, het hoeft niet meer snel, uitlopen dat is het belangrijkste, ik moet er niet aan denken om mijn maten het met zijn 3en te laten opknappen. Het gaat gelukkig goed, de steken komen niet meer terug. Terug in de bus zijn mijn maten ook opgelucht want het is nog best een eind naar Rotterdam.

Er komt weer een stuk Run Bike Run, dus fietsers de bus in en de lopers op de fiets om elkaar af te lossen, het busje moet voorlopig van de route af. Ad onze superfietser blijft op de fiets Cees stapt in de bus.

Pat en Henk vinden het Run Bike Run gedeelde helemaal niets, Don weer hersteld van de dag van gisteren wil wel. Ik uiteraard ook. Om nu 50 minuten te gaan zitten lijkt mij niet verstandig. Henk en Patrick hebben vooraf aan de Run Bike Run een extra shift gedaan om don en mij te ontlasten.

We zitten inmiddels in Antwerpen, dit houdt in de tunnel in om aan de andere kant van de Schelde te komen.

Eenmaal aan de andere kant moeten we langs de havens, heel de boel ligt opgebroken, in de verte zien we andere teams, gelukkig, ik probeer aansluiting te vinden want de routerol is onduidelijk, zeker in het donker. Steeds meer teams halen we nu in, mede ook omdat sommigen verkeerd lopen, anderen wachten ook op andere teams, in de hoop dat iemand hier de weg weet.

Eindelijk we gaan de stad weer uit, de route word weer duidelijker, het lichaam? Moei, doodmoe, het verkeerd lopen, het lopen over zand, planken en in het pikkedonker eist heel veel energie. We zijn er bijna, gelukkig daar staat de bus. Nog maar 8 km tot het volgende wisselpunt. Simpel gezegd nog maar 2 KM per persoon. Het is inmiddels 2:00 in de nacht geworden, dag 4 is aangebroken.

Team B staat klaar, wij kunnen slapen. Team B neemt de grensovergang naar Nederland voor zijn rekening.

Wij rijden richting Willemstad. Het kamp wordt voor de laatste keer opgebouwd. Het kan nooit lang zijn geweest maar ik heb heerlijk geslapen, de laatste etappe breekt aan. Team B heeft 50 km gelopen, wij sluiten aan voor de laatste 50 richting Rotterdam. Dit laatste stuk doen alle lopers en fietsers samen. Hopelijk alleen voor de lol, gaat Naomi de masseur ook mee.

Team B, we zien ze aankomen. Ook zij hebben een aardig jasje uitgedaan, alleen moeten zij er nu nog 50. Met Team A had ik afgesproken om de eerste 20 km team B rust te geven. Hier werd dankbaar gebruik van gemaakt. Na een tijdje kwam Freek en Later ook Martin ons weer ondersteunen, ook Ad liep regelmatig een stukje mee. Zeer gemakkelijk en snel kwam Rotterdam nu dichterbij ondanks het hondenweer.

Het ergste van dit weer is dat de dorpen die helemaal versierd waren stil bleven, niet alleen het weer was hier debet aan, ook het tijdstip speelde mee. Iets te vroeg voor de meeste mensen waarschijnlijk. Hopelijk volgend jaar iets later starten.

Eindelijk, of moet ik zeggen helaas, we zitten in Rotterdam, bijna klaar, mijn lichaam wordt daar vrolijk van en heeft het dik verdiend, in mijn hoofd vind ik het toch wel een beetje jammer, natuurlijk verlang ik naar een douche, ben ik blij weer thuis te zijn bij mijn vrouw en hondje, maar dit weekend heeft ook weer vriendschappen opgeleverd of versterkt.

Daniel den Hoed ziekenhuis, we zijn weer dichtbij. In het afgelopen kerstpakket zaten rode hoeden, het leek mij een goed plan, om dit jaar met het voltallige team het ziekenhuis te passeren.

Zo gezegd zo gedaan, vlak voor het ziekenhuis verzameld en iedereen een hoed op, bij het passeren van het personeel en de patiënten namen wij nu eens de hoed af. Dit uit puur respect voor de medewerkers en patiënten. Dat dit gepaard gaat met de nodige slikbewegingen en vochtige ogen zal niemand verbazen.

Na het passeren splits het team zich weer op, nog maar 6 KM en dan zit het er echt op. De Coolsingel wacht.

Ook dit jaar is het weer fantastisch druk. Gelukkig staat mijn vrouw, zussen en schoonzusje ons op te wachten. Ook diverse collega’s staan ons op te wachten.

Wat was het weer een waanzinnig weekend, We drinken nog wat en nemen afscheid van elkaar. Er volgt nog een BBQ op een later tijdstip.

RetRunners, bedankt voor het waanzinnige weekend, hopelijk tot volgend jaar.

Groetjes,

Ron uit Rotterdam