Ik heb bewust gekozen om de afgelopen maanden geen wedstrijden te lopen en meer te investeren in trainingen. Ik ben vaak ziek geweest en een nare blessure steekt regelmatig de kop op. Bij een hoger tempo krijg ik last aan de buitenkant van mijn scheenbeen. Wat hiervan de oorzaak is, is nog onbekend. Hier ga ik de komende maanden mee aan de slag. Bij snelheden van ongeveer 4.30 min/km kan ik de klachten redelijk beperkt houden, maar zoals vandaag rende ik harder.
De laatste maanden lag mijn focus voornamelijk op het beter worden en mijn trainingen rustig op te bouwen door te focussen op afstand (verder maar langzamer) en krachttraining van specifieke spiergroepen. Helaas is hier weinig van gekomen. Toch wilde ik graag, na een volle week griep, eens kijken hoe ik ervoor stond op de vier km. Vorig jaar heb ik intens genoten van deze wedstrijd en ik kon me nog herinneren dat er ijs op de straten lag.
Gelukkig was het deze keer niet zo koud en kon ik de wedstrijd lopen in een kort broekje. Het waren twee rondes van twee km en ik merkte dat er meer zenuwen borrelden dan goed voor me was. Ik voelde me niet voorbereid, maar ik was van plan alles te geven. Ik maakte me lichtelijk zorgen over mijn blessure, maar probeerde ontspannen te lopen. Na het startschot liep ik de eerste 500 meter mee met de kopgroep. Maar ik merkte dat het erg benauwd was en dat ik langzaam snelheid terug moest nemen. Ik kreeg nog een kleine tik tegen mijn arm van een loper naast me. Of ik de 10 of 4 km deed. Ik zei hem dat ik de 4 km deed en daarna deed ik mijn oordopje weer in om me op mijn wedstrijd te focussen. De eerste ronde vond ik al erg zwaar, maar ik merkte dat het vooral lichamelijk was. Ik kon met moeite mijn ademhaling rustig houden. In de tweede ronde ben ik zo af en toe gaan wandelen om mijn ademhaling rustiger te krijgen en mijn scheenbeen wat rust te geven. Ik keek regelmatig achterom om te zien of ik voorop lag bij de dames (wat dat wilde ik heel graag!). En dat was ook zo. Ik moest helaas iets vaker wandelen dan ik wilde. Met een kleine versnelling kwam ik over de finish. Mijn eindtijd was iets boven de 18 minuten (langzamer dan vorig jaar).
Na de finish had ik veel tijd nodig om bij te komen. Ik had al ruim twee weken lopen hoesten en in combinatie met de benauwdheid werd het erg moeilijk om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik ging naar huis met een mooie bos bloemen, cadeaubon en medaille. Wel nam ik mezelf voor om de fysio te bellen om nog eens naar mijn scheenbeen te laten kijken, want hoe blij ik ook was dat ik deze wedstrijd heb kunnen lopen, mijn scheen werd naderhand erg gevoelig en daar maakte ik me lichtelijk zorgen over.
