Een week geleden mij pas gekwalificeerd voor het EK tijdens de Break Out Run, omdat de twee eerdere pogingen bij Strong Viking niet gelukt waren, vanwege die verdomde Gunnors struggle. Ik wilde het EK toch niet missen dat in Wijchen werd gehouden. Heb ik mij specifiek op het EK voorbereid? Nou eigenlijk niet echt dus, aangezien ik het pas een week van te voren wist dat ik mee zou doen. Ik was wel begonnen met survival, maar zo vaak had ik dat nou ook weer niet gedaan. En crossfitten doe ik standaard twee keer per week met vaak wat hardlopen.
Ik was een week voor de Break Out Run begonnen met Beyuna voedingssupplementen, deze werden mij gesponsord, omdat ik mij nog graag wilde kwalificeren voor het EK. Nu was de Break Out Run echt een hele makkelijke run om te kwalificeren, ik werd tweede. Mijn doel was behaald, ik mocht naar het EK, dus die week erop, mijn ticket aangeschaft. Ik had nog een week om mij voor te bereiden. Ik had crossfit gedaan en toen het parcours bekend werd van het EK nog even survival getraind. Ik zag obstakels voorbij komen, die echt wel moeilijk waren. Survivalgerichte obstakels. Ik zag het EK eigenlijk al niet meer zitten, ik dacht geen kans te maken. Ik dacht wat een geldverspilling als ik mijn polsband zo makkelijk zou verliezen. De houten palen gingen namelijk voor geen meter bij survival, EK obstakel Twigs. Maargoed er was geen weg meer terug, ik had mij ingeschreven. Twee dagen rust genomen voor het EK. En toen….
Zondagochtend pas heen gereden naar Wijchen. Ik moest gewoon werken op vrijdagavond en zaterdag. Zondag had ik er gelukkig af kunnen regelen. De avond voor de run nog snel even op Facebook gekeken naar de film over de obstakels en spelregels. Natuurlijk werd dat vroege slapen, weer veel te laat. De wekker ging voor zessen en ik had mij bijna verslapen. Toen iets na half 7 de auto in, aangezien de startbewijzen tot 8.30 konden worden opgehaald. Gelukkig zat de reis mee, mijn ontbijt in de auto genomen. Twee eieren en een banaan, daarnaast mijn Beyuna sportsdrink. Ik kwam iets voor half 9 aan op de parkeerplaats. En toen merkte ik gelijk dat het niet zomaar een run was, maar toch wel serieus met al die nationaliteiten. Ik had er nog niet echt bij stilgestaan. Ik begon de zenuwen te krijgen. Ik kwam gelijk bekende tegen, Michiel Vos met zijn vriendin. Ik liep door naar de startbewijzen en onderweg heel veel bekenden gezien. Het voelde weer als thuiskomen, ook veel die het WK hadden gelopen afgelopen jaar. Na het startbewijs te hebben gehaald naar het toilet en mij klaar gemaakt. Banaan erin en mijn Beyuna capsules. Verder bijgepraat met veel mensen, gezellig hoor. Ik was toch ruim op tijd voor mijn start van 10.24. Ik was nog niet echt wakker en ging maar koffie drinken, dat ik nooit drink. Hierna ging ik mij beter voelen. En toen was het zover. Was ik er klaar voor?? Zo voelde het niet in ieder geval..De start….
Ik stond met Loretta mijn survival buddy bij de start. Ze zat al in de stress voor de eerste muur. Daar moesten we zonder hulp over, maar gelukkig met een soort verhoging. Maar er waren er al een aantal die daar hun bandje verloren op dat punt. De zenuwen gierden door het lijf. En toen gingen we van start, de muur gehaald. We renden even een stuk samen, maar ik merkte dat mijn tempo toch wat hoger lag en ik raakte Loretta langzaam kwijt. Touwklimmen en bel aantikken geen probleem. Richting de modder, trenches, gelijk smerig dus.
Nog een paar mudcrawls en muurtje. Toen richting het water en er gelukkig doorheen, tijgerend, modder wegspoelen. Daarna de quarterpipe, vanaf het strand, was goed te doen. Toen het eerste EK obstakel, de UFO, een touw met een rond stuk hout.
Het zag er modderig uit. Het leek mij best lastig, maar het was makkelijk, alleen de balk aantikken en door. Toen kwam het tweede EK obstakel de monkey steps. Monkeybars, daarna verplaatsen in lussen en vervolgens weer een monkeybars, waar je moeilijk bij kwam. Maar een schippersslag was alles vandaag en het lukte. Mijn handen leken wel vast te plakken aan de bars. Ik voelde hierna gelijk mijn onder armen behoorlijk. Wat mij opviel, is dat de obstakels elkaar snel opvolgde in het parcours. En dat is natuurlijk erg leuk, maar ook snellere verzuring.
EK 3 obstakel, rennen met een wreckbag 22,5 kg, obstakels over en onderdoor hiermee. Vervolgens door naar de Fjord Drop, hoge glijbaan, altijd de vraag hoe je neerkomt. Dit ging goed.
EK obstakel 4, megacombi, er stond hier een rij. Schuine balk opkruipen, met gebruik van een touw. Dan twee keer een apehang of catcrawl. Ik deed de catcrawl, voor behoud van mijn armen. Daarna onder het net door, hangend. Er hingen allemaal mensen stil, haalde er twee in. Het ging soepel. Vervolgens aan een horizontaal touw alleen met armen naar de overkant. Vele hadden hier moeite mee en vielen, dat betekende helemaal vooraan bij dit obstakel beginnen. Ik gaf mijn armen rust en begon. En dit ging me ook makkelijk af en gehaald. BAM!!
EK obstakel 5, Wall Jump rope, over muurtje heen en dan vanaf die muur naar een touw springen. Vervolgens een swing over de balk maken. Ik zag mensen kloten overal. En ook ging ik hier soepel doorheen. Maar ik bleef gefocust. Zelfs de obstakels die ik altijd haal, twijfel ik vaak over of ik het haal. En ik weet dat het op het laatste moment alsnog fout kan gaan, meerdere keren meegemaakt. Hoe meer obstakels ik had gehad. Hoe euforischer en relaxter ik werd. Ik was echt aan het genieten tijdens deze run, ik rende niet op mijn snelst. Mijn bandje was belangrijk, tijd minder, krachten sparen. Dus ik had ook de tijd om gezellig te praten onderweg. En dat kan ik goed, daar weet Ron Ranzijn alles vanaf.
Na wat muren kwam mijn meest gevreesde obstakel, de Gunnors Struggle. Ik wist wel dat ik een andere techniek ging testen. Handen tegenovergesteld over de stok, zodat je niet kan rollen en aan je vingers hangt. En wat denk je!!!! In 1 keer met gemak. What The Fuck!! Mijn struikelblok tijdens alle Strong Viking Runs was dit. En ik kon nu niet begrijpen dat ik het nooit haalde. Het was gewoon makkelijk nu. Ik had het nog wel een paar keer kunnen doen! Zo blij, maar ook verbaasd, hoe kan dit?? Het weer? Mijn focus? Kracht? Moment in het parcours? Beyuna? Voor mij echt een overwinning. Dit obstakel had mij half depressief gemaakt de vorige runs. Je moet weten wanneer je moet pieken, dit was het juiste moment. Ik kreeg steeds meer vertrouwen in het behouden van de band. Het was gewoon heerlijk en ongelofelijk!! Daarna weer met wreckbag rennen de berg op. Boven op die berg stond de Strong Wall, ook een twijfelgeval voor mij. Vorige keer vond ik hem lastig. Ik stond ervoor ik concentreerde mij. Ik spring, grijp de gaten in 1 keer, trek mij op en gooi mijn been over de bovenkant. En gehaald. Fantastisch!! Ik rende hier met een meisje die ook nog haar band had en uiteraard aan survival deed. Hierna wat balken waar je over heen moest en balken in het water. Goed te doen. Water cage en met boomstammen rennen. En toen kwam het andere gevreesde obstakel, dat ik niet kon met survival. Maar ze hadden het makkelijker gemaakt dmv touwtjes.
EK 6 obstakel, Twigs, verticale palen die naast elkaar staan.Ik stond er, ik keek naar mijn voorgangster, die het niet haalde. En ik begon, touwen beet, en klemmen met de benen. En overpakken en benen verplaatsen en doorgaan. Het ging perfect, zonder weer al teveel moeite. Bizar hoeveel kracht ik toch nog in mijn handen en armen had. Ik werd steeds blijer, alles ging zo goed, nooit verwacht. Ik denk dat ik gewoon beter presteer onder dit soort omstandigheden. En ik rende vrolijk verder als een blije geit in de wei. We kregen nog mudcrawls. Ik werd gewaarschuwd voor de Dragon Tails. Ik zei nou die heb ik al zo vaak gedaan, dat haal ik wel. Hij was alleen wel erg lang. Ik had besloten een catcrawl te doen, omdat je dan op het touw kan uitrusten. En aangezien mijn handen onder de modder zaten, was dat beter. Maar echt lekker was het ook niet. Dat touw schuurde zo hard in mijn lies, dat ik dacht dat me broek stuk ging. En ook op mijn borstbeen. Ik zag een bekende die er aan het eind af was gevallen en opnieuw moest. Dat ging mij niet gebeuren, het was zwaar en afzien. Maar ik had genoeg kracht om om op deze manier aan de overkant te komen. En gehaald!
EK 7 obstakel, canopy crawl, apehang onder balk door, over net heen en apehang onder balk. Ik vond dit eigenlijk ook goed te doen. Je moest je nek op de balk aan het eind leggen, en dan een soort van omhoog drukken. Mijn armen waren wel bont en blauw en gezwollen van al deze armkracht obstakels. Maar de verzuring viel mee. Rope climb XL, ik zag gasten allemaal moeite hebben hier. Ik twijfelde ook, maar ik haal het altijd, dus waarom nu niet. En klimmen maar, in 1 keer omhoog. Yeah!!! Het was nu echt aftellen, maar ik denk altijd gelijk door naar het volgende uitdagende obstakel. Niet te vroeg juichen.
En door!! Tyre Flip, hier stond Jurn die ik ken van SaenOutdoor. Ik ging nog lekker, hij vond het knap. Er waren weinig vrouwen met polsband langsgekomen. Toen nog een stukje bergopwaarts tijgeren. Nog maar twee obstakels. De Weaver en het eind EK obstakel. Weaver kan moeilijk zijn als hij glad is. Maar het was goed weer. En ook dit ging voorspoedig. Yeahhhhhhh!!! Bijna mag er gejuiched worden. Op naar het laatste obstakel die ik al door mijn hoofd had spoken de hele dag. Hoe zal ik het doen??
Aangekomen bij het obstakel stond er echt een rij van een half uur. Iedereen had veel moeite bij dit obstakel, vele gingen voor een tweede of derde keer. Vooral de klompen vonden mensen moeilijk. Het leek mij wel mee te vallen. Beter maken ze de volgende keer een speciale rij voor mensen die nog een polsband hebben. Het is dat mijn tijd niet boeide en ik daar gezellig stond te ouwehoeren (overal bekenden). Maar het duurde lang en ik kreeg het ook wel koud. En toen mocht ik eindelijk. Eerst over het muurtje heen, toen via een touw apenhang, om vervolgens een voetklem te leggen in een verticaal touw, waar een swing over een balk moest worden gemaakt.
Het was nog goed te doen. Toen over een net heen en weer een swing over een balk. Het was allemaal goed te doen. Ik kwam bij de ringen aan, dit kan ik gewoon, dus ook deze gingen goed. Het probleem wat het vaak is, is dat je je kracht niet meer hebt aan het eind en daardoor zoiets niet haalt. Mijn handen waren nog sterk. Toen kwam ik aan bij het laatste obstakel de klompen. Toch wel gespannen, als je hier valt, moet het hele obstakel opnieuw vanaf het begin. Ik werd aangemoedigd. Even mijn armen rust gegeven en toen ging ik maar gewoon. En ook dit ging met gemak!!! Ik had de finish gehaald met bandje!! Ik kwam nog met genoeg energie en kracht over de finish!
Het regende, ik ging mij snel omkleden. Ik had lang niet alles gegeven en ratelde aan een stuk door. Even gedouched onder de brandweerslang en toen op het scherm kijken hoeveelste ik stond. Ik stond gewoon derde in mijn age-group, dat had ik echt niet verwacht. Dit betekende prijs en podiumplaats. Helaas stond ik ineens vierde. En toen baalde ik een partij, ik had toch sneller moeten rennen. En zo ben je dus nooit tevreden. Mijn doel was het bandje behouden, maar als je die dan hebt, wil je op het podium staan. Het net niet halen van een prijs of obstakel is heel erg frustrerend. Dan kan je beter echt een slechte plaatsing hebben of meerdere obstakels niet halen. Je wilt altijd meer. En ik baalde en vertelde dit aan jan en alleman. Maar het bleef nog spannend, er konden nog wijzigingen komen in de uitslag. Toen eindelijk was de prijsuitreiking om 5 uur. Veel Nederlanders hadden prijs, heel vet! En plotseling werd ik geroepen met een eerste prijs. Ik stond als enige op het podium, iedereen (21 vrouwen) in mijn age-groep was gediskwalificeerd, omdat ze de polsband kwijt waren. Er was geen tweede en derde prijs. Misschien volgend jaar eens in de Elite starten, ik weet nu wat ik kan (ik had dan in de top 10 gezeten)!! En dat ik toch sterker ben en meer kan als dat ik vaak denk! Het was echt een geweldige dag, wat een fantastische sport en super leuke mensen in dit wereldje!! De organisatie heeft iets moois neergezet, samen met OCRA en alle officials! Heel erg bedankt! Ik had deze dag voor geen goud willen missen! Het voelde echt als een race, mijn motivatie was goed en het pakte goed uit! See you next year!!
Geef een reactie