Ik keek al enige tijd uit naar komend weekend, want ik had twee mooie wedstrijden gepland. Wacht even. Twee? Op zaterdag de TT-run in Assen. Ik hoorde van deze loop en toen dacht ik: daar moet ik aan meedoen. Met een 4,4 km hoopte ik heel snel te gaan! Op zondag had ik de Twentse Vrouwenloop, mijn tweede keer 5 km hardlopen. Het is altijd een gezellige gelegenheid met een lifestyledorp én een beetje nostalgie (ik heb aan de Universiteit Twente gestudeerd). Kortom: een mooi en knallend weekend.
Voor beide dagen wilde ik graag een PR gaan lopen. Een strakke tijd en toch lekker lopen. Of het realistisch was met twee wedstrijddagen na elkaar wist ik niet. Ik had vaker twee dagen achter elkaar getraind, maar tijdens een wedstrijd geef je meer. Dus ik liet het op me af komen. Omdat ik in het weekend twee wedstrijden zou hebben, plande ik de woensdag ervoor nog een intervaltraining op hoog tempo.
Op donderdag kreeg ik een e-mail met informatie over de TT-run. Je kon je startpakket ophalen in de pittboxen. Hoe gaaf is dat? Naarmate het weekend naderde, kreeg ik steeds meer zin om te lopen. De rit ernaartoe duurde ongeveer 1,5 uur. Ik had wat te lezen meegenomen in de auto.
Bij aankomst stond er een lange rij bij de parkeerplaats, die al behoorlijk vol stond. Voordat ik me startnummer op kon halen, moest we nog 20 minuten lopen. Er waren ook motoren aan het racen op een andere baan. Ook hadden ze gridgirls ingehuurd. De aankleding was aangevuld met spandoeken en muziek. Het was gezellig. Ik stond vroeg in het startvak, ruim 30 minuten voor de start. Op een gegeven werd het wachten wat vervelend, mijn voeten protesteerden. Er zouden veel lopers mee doen, dus ik wilde vooraan staan. De linten gingen weg en toen ben ik nog verder naar voren gelopen, nog voor de lopers van het tweede startvak (dit waren de bedrijvenlopers). Ik ging ervoor.
Vlak voor de start dreef een zeer donkere wolk boven alle lopers. Als dat maar goed ging… Toen begon het plotseling hard te regenen, waardoor het iets afkoelde. Dat was erg fijn. Het was grappig om te zien dat veel lopers ineens begonnen te springen om warm te blijven. Ik deed niet mee, omdat ik dan te veel energie zou verliezen. Ik probeerde rustig mijn benen en armen te schudden. Voordat we allemaal konden startten, gingen de rode lichten aan. Het aftellen was begonnen. Ik kon niet zien hoeveel lopers achter me stonden.
Mijn moeder was ook mee en had de rij lopers gefilmd. Indrukwekkend! Ik zag het stiekem al iets toen ik één km op weg was. Ik heb even opzij gekeken en de staart was nog zichtbaar. De eerste km was ik druk met inhalen en ik wist dat ik wat te snel ging, maar na een halve km kon ik nog prima ademen. Ik zou vanzelf merken als mijn snelheid omlaag ging. Op een gegeven moment tikte ik de 4.30 min/km 
aan, maar ik dacht: langzamer ga ik echt niet. De laatste km deed ik er weer een tandje bij en kon mezelf optrekken tot 4.25min/km. Toen de finish in zicht was, gaf ik meer, maar een volledige sprint zat er niet meer in. En ik moet toegeven: het heilige asfalt liep heerlijk. Geen hobbels of scheve straatstenen, mooi vlak. Ik heb fijn gelopen met een gemiddeld tempo van 4.26 min/km en een uiteindelijke nettotijd van 19.37. De loop was heerlijk, ik was dik tevreden. Mijn dag kon niet meer stuk!
Omdat ik weer met mijn vaste runningpartners (mijn vriend, tweelingzus en haar vriend) gingen, die een langere afstand liepen, liet ik mijn kuiten masseren. Normaliter doe ik dit niet, maar ik moest toch even wachten en ik moest morgen (zondag) opnieuw lopen. Ik merkte dat er geen spanning in mijn kuiten zat dus dat zat goed (hier had ik in het verleden meer last van). Thuis douchte ik eerst warm, ook had ik me warm aangekleed, zodat mijn spieren tot morgen goed warm blijven en ze minder stijf zouden zijn. Toen ik klaar was, ging ik even kijken hoe ik ten opzichte van de andere lopers gelopen had. Stiekem was ik benieuwd. Geheel tot mijn verbazing was ik eerste vrouw van de recreanten. Eerste! Lekker lopen én een eerste plek. Een betere wedstrijd kon ik me niet wensen.
Twentse vrouwenloop
Ik stond op tijd op, zodat ik nog even kon ontspannen voordat ik wegging. Mijn spieren voelen redelijk goed toen ik opstond, hopelijk bleef dat zo! Ik kleedde me warmer aan dan ik normaal doe, zodat mijn spieren warm blijven en de stijfheid uitblijft. Mijn doel was een PR lopen. Ik gaf mezelf iets meer ruimte door te zeggen dat ik het liefst onder de 22.30/23.00 minuten wilde lopen. Maar ik liet het vooral op me af komen. Ik had er zin in. Het is en blijft een mooie loop over het terrein van de Universiteit Twente.
Ik had het gevoel dat er meer vrouwen meededen dan vorig jaar, maar er stonden minder kraampjes. Voor de kinderen was er een springkussen en je kon foto’s laten maken met je vriendinnen, ouders, geliefde, etc. Er was een vitaminebar met smoothies en bakjes fruit, maar ook een met verse stroopwafels en loempia’s. Natuurlijk was ik er voor het hardlopen. Vlak voor de start moest ik nodig naar het toilet en de rij was gigantisch (zoals dat meestal het geval is bij het damestoilet)! Het was even de vraag of ik op tijd het startvak in kon. Merendeel van de wachttijd voor de start heb ik in de rij doorgebracht. Ik hoorde de lopers voor me nog praten over verschillende wedstrijden waar ik zelf ook aan mee heb gedaan in het verleden (bijvoorbeeld op de startbaan van vliegveld Twente, erg bijzondere ervaring). Gelukkig was ik net op tijd en kon ik met een lege blaas startten. De snelle lopers (streeftijd < 25 minuten) mochten vooraan gaat staan. Ik stond met mijn neus vooraan. De start ging snel. Wat konden die andere vrouwen lopen zeg! Ik liep bij de kopgroep mee, maar ik merkte per kilometer dat mijn benen het er zwaarder mee kregen. Het was benauwd, maar gelukkig werd het niet nog warmer én het bleef droog. Ik kon mijn tempo onder de 4.30 min/km houden tot de laatste km, toen kreeg ik het zwaar. Ik liep niet lekker, ik was wat benauwd. Toen heb ik niet meer op mijn snelheid gelet. Het enige wat ik dacht was: doorgaan, finish halen, doorgaan, finish halen… De finish kwam dichterbij en daarna kon ik me iets optrekken, maar een lekkere sprint zat er niet meer in. Lichamelijk was het zwaar en een rustdag was fijn geweest, maar het is niet onmogelijk om twee wedstrijden in een weekend te lopen op een hoog tempo. Het was een test om te zien hoe ver mijn lichaam kon gaan, zonder over mijn grenzen te gaan (want dat is niet gebeurd!). Het resultaat was een mooie PR van 21.25 minuten op de 5 kilometer. Een tweede moment van verbazing. Hé? Ik had gemiddeld nog sneller gelopen dan gisteren bij de TT-run. Ik dacht niet dat ik zoiets in me had de dag na een andere wedstrijd. Het was een mooie ervaring. Alle vrouwen die mee hadden gelopen waren toppers.
Maandagochtend merkte ik hoe vermoeid ik was. Ook heb ik aardig wat honger. Ik heb besloten vandaag geen extra oefeningen te doen, zoals 15-30 minuten hoepelen met een verzwaarde hoepel. Dit doe ik normaliter elke dag. Met uitzondering van een wandeling naar mijn werk en ’s middags terug naar het station zou ik niet erg extra in beweging zijn. Dat leek me prima na afgelopen weekend!
Geef een reactie