Brooklandrun (verslag)

Brooklandrun

Op de wedstrijddag van de Brooklandrun stond ik op met migraine. Ik was niet lekker te pas en ik was erg nerveus. Ik zou nog bijles geven vandaag, maar één afspraak heb ik afgezegd om even bij te slapen en de medicijnen in te laten werken. Na mijn dutje voelde ik het nog wel, maar het ging iets beter. Gelukkig was het algehele zieke gevoel weg en was ik (hopelijk) klaar voor de wedstrijd. De zenuwachtigheid werd erger toen mijn zus enthousiast binnenkwam met: “Bereid je maar voor, het wordt een zware loop: gras, tussen de boerderijen door…” Oké, de 5K lukt me in een vrij mooie tijd, maar dat is bijna volledig verhard. Toch ging ik ervoor met zenuwen en een ziek gevoel.

Prestatiedrang

Prestatiedrang heb ik niet altijd in deze mate gehad. Ik merkte toen ik begon met hardlopen dat ik gewoon liep en daarna veel energie over had. Ik gaf niet alles. Langzaam maar zeker begon ik meer te geven. Mijn tijden werden toen ook beter. En ik gaf zodanig veel dat ik na de finish van mijn stokje ging als ik niet lang genoeg uit bleef lopen. Na een zoektocht op internet kwam ik een tip tegen: niet plotseling stil gaan staan, maar door blijven lopen totdat je je weer een beetje mens voelt. Tegenwoordig blijf ik na de finish een stuk doorlopen en word ik niet meer licht in mijn hoofd. Mijn vriend staat bij elke wedstrijd op me te wachten om me op te vangen, mocht ik alsnog onderuit gaat. Soms grap ik voor de wedstrijd: “Gelukkig is de EHBO aanwezig, dan kunnen ze straks aan het werk gezet worden als ik weer onderuit ga.”

Toch vooraan staan

Mijn tweelingzus en haar vriend liepen de 10 km (ik liep zelf de 5 km) en startten 30 minuten eerder. Ik was nog niet optimaal te pas en probeerde het te negeren. Ik zou deze wedstrijd lopen. Voor aanvang stond ik bij de koplopers. Ik sta meestal vooraan, want soms maakt de grote mensenmassa me nog zenuwachtiger. Als ik achterin het startvak sta en zie hoeveel mensen er mee doen… Soms gaat me dat de pet te boven. Het duizelt me. Hoewel dit een kleine loop was, ging ik toch vooraan staan. Het was erg warm. Toen ik wegreed van huis was het ongeveer 26 graden. Van mij had het zo 10 graden kouder mogen wezen. Het parcours was inderdaad wisselend: verhard, zandweg, mul zand, gras… Het was zwaar. Ik ben geen trail- of crossloper, dus dit was pittig. Ook kreeg ik na een kilometer een steek in mijn zij die pas in de laatste kilometer verdween. Ik kon de laatste kilometer ook weer iets tijd inhalen. Het was geen fijne loop voor me, ik kon me de gehele loop herinneren. Ik moest mezelf constant aanmoedigen om door te blijven lopen. Dit varieerde van me bewust focussen op de muziek, mijn aandacht voor me of op de omgeving richten of bepaalde woorden te blijven herhalen. Bij de finish zette ik een sprint in, maar moest gas terugnemen omdat ik anders op enkele lopers voor me zou botsen. Toen ik over de finish was, bleef ik doorlopen om niet van mijn stokje te gaan. Alleen de chip moest van mijn schoen geknipt worden, waardoor ik stil moest staan en ik licht werd in mijn hoofd. Gelukkig hielp mijn zus me overeind te blijven. Ik besloot daarna even neer te ploffen op het gras.

Onvredenheid vs. Tevredenheid

Aanvankelijk was ik ontevreden met mijn loop. Het ging niet lekker, mijn tijd vond ik niet geweldig. Ik baalde gewoon. Het duurde een tijdje voordat ik me besefte dat, gezien de omstandigheden, mijn tijd best goed was. Mijn PR op de 5 kilometer ligt op 0:22:04 op een geheel verhard parcours. Deze keer liep ik 0:23:20 met een overwegend onverhard parcours. Plus de migraine had me goed te pakken genomen deze dag. Mijn tevredenheid kwam nog niet direct terug, maar ik zie het als een goede training en ik heb de wedstrijd toch gelopen. Ik ben als 6^e vrouw geëindigd, met maar 1 en 3 seconde(n) verschil met de nummers 4 en 5. Gezien het parcours vind ik dat iedere loper geweldig heeft gelopen: jong, oud, langzaam of snel. Het was uitdagend en ik zeg met trots dat ik deze uitdaging ben aangegaan.