Ik keek lange tijd uit na deze wedstrijd. Afgelopen jaar eindigde ik net op de vierde plek bij de 5+ km (5,7 km), net achter mijn tweelingzus. Dit was ook het punt waarbij ik dacht: gas erop. Ik kijk erg op tegen mijn tweelingzus met het hardlopen. Toen zij destijds derde werd, was ik zo trots! Toen kwam het moment dat ik me meer begon in te zetten, omdat ik energie over had. Mijn tijden gingen daarna met sprongen vooruit. Dit jaar wilde ik graag mijn tijd verbeteren en daarmee (hopelijk!) een podiumplek bemachtigen bij de Sint Nicolaasloop. Mijn doel was om onder de 25 minuten te lopen, maar ik wist dat het zwaar ging worden. Dat werd pas duidelijk toen ik zaterdagnacht met behoorlijke keelpijn wakker werd. Ik voelde me slecht en als ik me in de ochtend zo zou voelen, zou ik niet meelopen. Gelukkig was de pijn in de ochtend bijna weg. Ik was wel moe (en behoorlijk schor), maar dat zou de pret niet drukken!
De 5+ km hield in dat je 5,7 km moest lopen. Het was een kleine loop, waar ongeveer 300 lopers aan meededen verdeeld over de kidsrun, de 5+ km, 8 km en de 10 EM. Ik was blij met de korte(re) afstand, aangezien ik de laatste week vaak een 15 km heb gelopen. De Zevenheuvelenloop, maar ook de trainingen bij de atletiekvereniging tikten de 14 of 15 km aan. Zwolle lag niet naast de deur en ik ging op tijd weg. Het was fris buiten, dus ik was dik ingepakt. Ik had een shirt met lange mouwen aan met een T-shirt erover. Ik besloot het T-shirt uit te trekken, omdat ik toch wel warm zou worden. Er viel een klein drupje regen, maar verder bleef het droog. Dat was fijn! Ik ging vooraan staan in het startvak. Even later kwam een andere vrouw naast me staan. Ik dacht nog: die is snel. Sinterklaas gaf het startschot en weg was ik. Ik startte snel en liep bij de kopgroep. Na een km merkte ik dat mijn keel op begon te spelen en ik benauwd begon te worden. Maar ik bleef koppig doorlopen. Met enige moeite hield ik de benauwdheid onder controle. Ik liep eerste, maar na een korte klim haalde de vrouw die naast me stond in het startvak me in. Ze had er een flink tempo op staan. Ik dacht: Leonie, laat je nu niet kennen. Gedurende de wedstrijd zakte mijn snelheid nog iets en ik kon lastig de ontspanning vinden. Dat vond ik jammer. Het kostte me veel moeite om het tempo vast te houden. Maar ik wilde graag mijn streeftijd halen en ik wist dat ik nu als tweede vrouw liep. Dit bracht me tot de finish. Toen ik de finish in zicht kreeg, keek ik snel even achterom. Was mijn positie als tweede vrouw zeker? Ja! Met deze gedachte finishte ik en zag dat ik mijn streeftijd had gehaald. Ik klokte op mijn eigen horloge een tijd van 24.47 minuten. Ik ben er erg blij mee en ook nog een podiumplek! Sinterklaas reikte de medailles uit voor de top 3. Blijkbaar had hij een druk programma, want na de uitreiking moest hij direct weg. Ik was trots op mezelf. Ik vond het zwaar, maar ik heb toch op een redelijk tempo door kunnen lopen. Wederom wil ik volgend jaar mijn tijd aanscherpen.
Wel spannend zulke vooruitzichten!
Geef een reactie