Lopen met je hoofd

Lopen met je hoofd

“Vind ik het al leuk?” “Hoe lang moet ik nog?” “Waarom doe ik dit?” Fijn, zo’n rustig hoofd tijdens het lopen… Beginners: het wordt beter. Twee effecten gaan je daarbij helpen.

 Natuurlijke high

Zeker bij beginnende lopers bepaalt je hoofd soms meer hoe het gaat dan je voeten. Maar ons brein reageert ook positief op hardlopen. Vooral als je dat doet in de natuur.

Er zijn verschillende studies gedaan naar het effect van groen op onze hersenen. Wat blijkt: zelfs een foto van bomen doet al iets moois met je brein. Onze hersenen kunnen zo vol zitten met prikkels dat ze blij worden van alleen al een foto van natuur. Eigenlijk is dat best droevig, toch?

 Hoe werkt het?

Wat er gebeurt met onze brein wordt, wetenschappelijk onderbouwd, vrij helder uitgelegd in onder andere dit artikel. Het zogenaamde natuureffect werkt volgens dit artikel zo: “Bomen en planten zetten de hersenen van de stedeling in een andere ‘mindset’: van waakzaam en gericht op de visuele en sociale buitenwereld naar op jezelf georiënteerd, en reflectief. (…) Mensen kunnen zich beter concentreren – hebben meer macht over hun aandacht – na een wandeling door het park of een kopje thee in de tuin, doordat hun hersenen eventjes niet zijn blootgesteld aan het bombardement van aandachtsprikkels van de stedelijke omgeving.”

Zouden we hier kunnen spreken van een nature high? Het groene broertje van de runner’s high?

 Mysterieuze runner’s high

Ook als je nooit het bos induikt kun je high raken. Dankzij de mysterieuze mentale staat van de runner’s high. Het zou de reden zijn dat mensen verslaafd raken aan hardlopen. Ik vermoed dankzij allerlei stofjes in onze hersenen. Vooral endorfine blijkt hierbij een rol te spelen (bron). Endorfine – ook bekend van chocola en verliefdheid – zorgt voor een lekker gevoel. Je ervaart minder pijn. Je ‘vliegt’ als vanzelf over de weg. Zulke fijne gevoelens wil je het liefst vaker en meer. Dus die high houdt je letterlijk en figuurlijk op de been.

 

 

 Niet stoppen

Mijn hoofd heeft inmiddels leren samenwerken met mijn voeten. Lopen is nu een gewoonte. Het is daardoor veel leuker geworden. Ik heb meer ruimte om te genieten van waar ik loop (in het groen, graag) en van wat ik zie. Van het effect dat het op me heeft. Achteraf lekker op dat wolkje dankzij de geleverde inspanning. Ik loop echt niet altijd juichend de deur uit, maar ik ga wel. Verslaafd? Zoals een verstokt roker krampachtig vasthoudt aan zijn peuk: stoppen is geen optie.

PS: weet je nog dat ik zei dat ik bijna altijd een muziekje in mijn hoofd heb? Nu is het dus deze…