Hardlopen is heerlijk voor ontspanning. Je hoofd leeg maken, buiten zijn. Soms brengt het bij mij echter wat keuzestress teweeg. Dan moet ik nadenken over wat ik aan ga doen bij het lopen, wanneer ik zal gaan, waar ga ik rennen en wat gaan we eten.
Al deze vragen hebben voor mij te maken met één ding: runnersdiarree..
Tja, runnersdiarree, je hebt er vast wel eens van gehoord, misschien wel eens zelf meegemaakt of iemand voor je zien rennen die er duidelijk last van had.
Wil (in mijn geval) overigens niet direct zeggen dat ik meteen leeg loop als ik aan het hardlopen ben. Het is meer dat je zo nu en dan bij het hardlopen opeens een enorme, niet tegen te houden aandrang krijgt.
Als je in de buurt van een toilet bent, kun je eventueel nog je billen dicht knijpen en zo snel mogelijk naar het toilet waggelen (en voilà, je hebt het snelwandelen onder de knie..). Vaak is er echter geen toilet in de buurt. De grootste vraag is: wat dan? Hier ben ik op voorbereid. Dat was één van die keuzestressvragen: Waar ga ik rennen? De gemene deler in mijn routes is namelijk mooie bosjes buiten de bebouwde kom. Ik probeer altijd een route te nemen waar geschikte bosjes zijn om in hoge nood in te springen. Ook de kledingkeus is hierop afgestemd. Ik hou van neongekleurde bijna lichtgevende hardloopoutfits, maar kies vaak de groene camouflage kleur. Staat toch net iets gemakkelijker in het bosje.
Ook bij het in de bosjes springen kun je nog tegen problemen aan lopen. Laatst had ik bijvoorbeeld een mooi bosje, maar er lag een sloot voor. Ik sprong over de sloot en belandde midden in doornstruiken en brandnetels. Niet super. Ik kom geregeld met schrammen op mijn benen thuis, waarop manlief zegt:” Zo, was het weer zo ver.’’ “Ja”, zeg ik dan en loop door naar de douche..
Ook erg, als je net een mooie route met perfecte bosjes hebt gevonden, die route gaat lopen en er ter plekke achter komt dat er net flink gesnoeid is. Een laatste redmiddel is dan nog om te roepen dat je traint voor een Strong Viking run als iemand je in de bosjes ziet. Dat is tenslotte ook avontuurlijk.
Wat me wel opvalt is dat hoewel runnersdiarree een bekend verschijnsel is, ik nooit iemand anders in de bosjes tegenkom. Het moet toch zo zijn dat dit andere mensen ook wel eens gebeurd? Of hebben die hiervoor al een andere oplossing gevonden. Aan de andere kant, de dixies zijn altijd erg druk voor een hardloopevenement, dus iets met hardlopen en ontlasting speelt vast bij meer mensen. Bij de zevenheuvelennacht afgelopen november stond ik in de rij voor een dixie achter een vrouw. De vrouw naast haar zei tegen haar: ”ik ga nu nog niet, ik ga zo bij de laatste dixies voor de start. Waarop de in de rij staande vrouw zei: “O, ik ook, ik ga dan gewoon weer.” Ik bedoel maar..
In het kader van ‘voorkomen is beter dan de bosjes onveilig maken’, probeer ik van alles om geen last van runnersdiarree te krijgen. De keuzes met betrekking tot wat ik ga eten en wanneer ga ik lopen hebben hier vooral mee te maken. Het meest succesvol is hardlopen in de ochtend voordat ik iets heb gegeten. Helaas is dat niet altijd makkelijk te combineren met een gezin, werk en een chocoladeverslaving. Mocht er iemand tips hebben om hier mee om te gaan: deel!!
Ook neem ik weleens een anti-diarree-pilletje, dat helpt best goed. Maar dat doe ik alleen bij evenementen en als ik met andere mensen ga lopen. Vrees toch dat als ik dat bij iedere training zou doen er een gigantische verstopping kan ontstaan.
Keuzes maken met betrekking tot hardlopen zie je ook op hele andere gebieden. Zo heb ik onlangs besloten om het hardlopen helemaal anders te gaan aanpakken. Afgelopen jaar heb ik me er in gestort en ben mezelf daarin voorbij gelopen. Ik ken dat wel van mezelf, ergens helemaal voor gaan totdat je er even later achter komt dat het allemaal wat te snel gaat en wat te veel is. Stapje terug dus.
Ik heb me nu aangemeld bij de lokale atletiekvereniging en doe de beginnerscursus. Een keer leren om het hardlopen goed op te bouwen en daarbij gezellige mensen om je heen. Inmiddels ben ik 7 weken verder en het bevalt erg goed.
En gelukkig voor mijn medecursisten, ik heb op de trainingen nog niet de bosjes in hoeven te springen.
