Heb je een blessure gehad? Dan weet je als geen ander hoe fijn het is om weer ‘back on track’ te raken. Het gaat misschien niet vanzelf, maar na het verlossende woord (‘je mag voorzichtig weer beginnen’), zijn dit vast herkenbare thema’s:
-
De neiging om juichend de deur van de fysiopraktijk dicht te trekken
Nadat ik groen licht kreeg om weer – voorzichtig, niet te ver en vooral rustig opbouwen – te beginnen sprong ik echt een gat in de lucht. Wie me weg zag lopen bij de fysio heeft absoluut gezien dat ik zojuist goed nieuws kreeg. Ik moest me inhouden om niet keihard YES te roepen op het parkeerterrein. Dat deed ik dus alsnog, in de auto.
-
Dat gevoel alsof je een koe bent die voor het eerst de wei weer in mag
Ik was verstandig en heb netjes warming up gedaan, maar zodra mijn favoriete plek voor een rondje in zicht kwam, ging mijn hart sneller kloppen. Ik ben TERUG! Man, wat was ik blij.
-
De afspraak om vanaf nu alles anders te doen
Mijn blessure kwam mede voort uit een slechte landing. Gewapend met schoenen die betere demping geven en deze les tussen mijn oren, zou vanaf vandaag alles anders zijn. Geen muziek aan, goed luisteren. Klink ik als een olifantje? Kan ik iets doen om die soepele landing te maken? Ik moet mijn techniek verbeteren en besloot ter plekke om voortaan: a. nooit meer van huis te gaan zonder warming up, b. altijd te letten op een actieve loopstijl en c. meer te drinken voordat ik van huis ga. Ja. Vanaf nu wordt alles beter…
-
De euforie als het lukt zonder (meer) pijn
Ik had mezelf van tevoren een richtlijn meegegeven. 35 minuten lopen, stoppen als het niet meer gaat en voldoende afwisselen. En ik hield me eraan. Over een loop als deze zou ik even geleden zwaar ontevreden zijn. Nu toog ik haast euforisch terug naar huis, klokte een halve liter water naar binnen en zweef vervolgens dik tevreden door de rest van de dag.
-
Het gevaar om te hard van stapel te lopen
Het liefst ga je na zo’n eerste run morgen en overmorgen en over-overmorgen weer. Maar dat is natuurlijk super onverstandig. Ik ga moeite krijgen om me in te houden, maar ik wil nooit meer zo lang niet lopen. Met die les in mijn achterhoofd moet het toch lukken om verder te herstellen. En om dan, straks in september, de geplande Strong Sisterrun en Bridge to Bridge te finishen. De tijd die ik daarvoor in gedachten had, probeer ik te vergeten. Als ik er maar kom.
