Het was afgelopen weekend even wennen: geen hardloopwedstrijd. Dit was al een tijdje niet meer voorgekomen. Gelukkig kwam de 33e Dorpsloop in de Lutte eraan. Ik had me weer ingeschreven voor een afstand van 5 km. Naar aanloop van de wedstrijd had ik veel spierpijn van mijn training afgelopen woensdag. Ik liep een 5 km interval met een gemiddelde snelheid van 3.59 min/km. Ik was klaar met deze training en wist dat ik veel spierpijn zou krijgen. Het was veel te snel, maar tijdens de training voelde het goed. Naderhand waren mijn benen ook erg moe. Ik had twee volle dagen tussen mijn training en de wedstrijd, dus ik ging ervan uit dat de spierpijn zaterdag weg was. Het moest een wonder heten als ik geen spierpijn zou hebben. Ik had zelfs spierpijn in mijn voet! De laatste keer dat ik dit had was toen ik voor het eerst hardloopschoenen kocht en begon met lopen. Dit was niet weg op de wedstrijddag.
Deze wedstrijd had ik nog niet eerder gelopen, dus ik was erg benieuwd. Ik hoor mijn looppartners regelmatig praten over hun training in de Lutte, maar ik was er zelf nog nooit gaan lopen. Ik wist ook niet goed wat ik moest verwachten: verhard, onverhard, heuvelachtig, etc. Ik hoopte dat het volledig verhard was en mooi vlak, want dan loop ik het lekkerste. Helaas was de praktijk iets anders. Dit was de zwaarste loop die ik de afgelopen maanden heb gehad. Het was warm. Toen ik wegging van huis begon het iets te regenen en ik hoopte dat het door zou zetten, maar het bleef maar even regenen. Bij de start merkte je al hoe warm het was. Ik zag bij overige hardlopers het zweet van hun hoofden lopen. Tijdens het inlopen merkte ik de benauwdheid al. Mijn voet voelde toen redelijk goed. Ik kwam aan en bekeek het parcours. Ik kon er niet goed wijs uit worden. Ik wilde graag weten waar ik heen moest lopen, maar op een gegeven moment liet ik het op me af komen. Uiteindelijk liepen we langs één punt vier keer (dit is extra leuk voor de toeschouwers). Na de start werden er extra hekken geplaatst om je weer verder te leiden. Gedurende de loop zag je bewoners van het dorp langs de weg zitten op stoeltjes en een drankje erbij. Natuurlijk stonden er onderweg ook enthousiaste kinderen met bekers water en sponzen voor de lopers. Die uitstekende handen voor een high five gaven me net wat meer energie.
Bij de start was het wat dringen: er stonden zoveel mensen dicht op elkaar. Na de eerste bocht was er al een kleine klim. Even later weer. Een stukje omlaag en een aardig stuk onverhard door het bos. Ik merkte dat mijn spieren moe werden. Mijn voet zeurde en ik had na een halve kilometer al een steek in mijn zij. Ik wilde op een gegeven moment gaan lopen, maar ik dacht: ‘Als ik dat ga doen, ga ik niet blij worden met mijn tijd. Doorlopen.’ Het waren twee rondes van 2,5 km, dus na de eerste ronde wist je wat je kon verwachten. Ik heb niet gewandeld. De combinatie van de hoogteverschillen, een flink stuk onverhard en het weer maakten het een flinke uitdaging.
Ik klokte zelf een tijd van 22.19 minuten. Na de finish kon ik de warmte moeilijk kwijt. Ik was misselijk, licht in mijn hoofd. Gelukkig gooide mijn zus een flesje water over mijn nek. Ik koelde wat af. Daarna begon ik me snel beter te voelen. Mijn voet was wel pijnlijk en daar baalde ik van. Tijdens het lopen voelde ik het wel, toen weer niet. Thuis had ik mijn voet voor de zekerheid ingetaped. De wedstrijd bevestigde weer dat er veel werk aan de winkel is om betere tijden te gaan lopen, maar ik ben er klaar voor!
