Ik was bijna vergeten dat ik de hele film had gekeken. Ik kon mij eigenlijk maar één stuk herinneren. Dit bedenk ik me, terwijl ik vlakbij huis hardloop over een stukje glooiend grind tussen een stil bedrijventerrein en de achtertuinen van grote huizen.
Een paar maanden geleden zag ik de film Endurance. Het is een zogenaamd ‘docudrama’ over de weg die hardloper Haile Gebrselassie heeft afgelegd, van kleins af aan tot de Olympische Spelen van 1996. Gebrselassie is, voor diegenen die hem niet kennen, één van de beste hardlopers ooit. Pas kortgeleden, in 2015, beëindigde hij zijn competitieve carrière. Dit na meer dan 25 jaar prijzen pakken, records breken en een groot voorbeeld te zijn voor vele (Afrikaanse) hardlopers. Zijn prestaties bestaan onder andere uit vele malen wereldkampioen op de 10.000 meter, tweemaal Olympisch kampioen op diezelfde afstand, viermaal winnaar van de marathon van Berlijn en driemaal winnaar van de marathon van Dubai. De 27 wereldrecords die hij op verschillende afstanden liep zijn eveneens ongeëvenaard. Bovendien wordt hij geroemd om zijn goede en mooie looptechniek.
Het levensverhaal, waar de film om draait, is op zich heel interessant. Een groot gezin dat leeft in armoede. Een jongen die ontdekt dat hij hardlopen leuk vindt. De traditionele vader die dit absoluut niet wil hebben. Een moeder die jong sterft. Net als de economische situatie waarin het gezin zich op dat moment bevindt zijn helaas ook de acteerprestaties armoedig. Bovendien beweegt de film zich voort als de bezemwagen van de avondvierdaagse. Er zit geen vlot tempo in. Het wordt nergens spannend, meeslepend, leuk of confronterend. De film werkt toe naar de letterlijke finale, de 10.000 meter op de Olympische Spelen in Atlanta. Wat een mooi slotstuk van de film moet zijn, is dan slechts een goed beeld van de geweldige prestatie van deze hardloper, na een slaapverwekkend uur gekeken te hebben wat voor een leven hieraan vooraf ging. Zonde.
Alles wat ik tot nu toe beschreven heb over de film, moest ik eigenlijk opzoeken op internet. Ik wist het niet meer. Het zegt dat de film niet boeiend genoeg is. Terwijl het onderwerp en het verhaal wel boeiend zijn en spannender zouden kunnen worden weergegeven. De conclusie zou kunnen zijn dat deze film het kijken niet waard is. Maar wacht even. Dat ene stuk bleef maar door mijn hoofd spoken en was alles wat ik na die paar maanden nog wist van de hele film. Welk stuk?
In het begin van de film, terwijl alle namen van de medewerkers aan de film wachten om gelezen te worden, zien we Haile hardlopen. Dit is wat het is. Waar het om gaat. Hem in zijn eentje zien hardlopen, in een simpel kloffie, ergens in het achterland van Ethiopië. Wat een genot! Hij loopt alsof hij zweeft. Zweeft hij? Vanwege bomen en huisjes op de achtergrond zie je zijn snelheid, anders zou je denken dat hij rustig jogt op weg naar de supermarkt om een kilootje fruit te halen. Maar nee, hij traint. Het gaat heel hard. Maar hij rent zo soepel. De benen dansen over stenen en trippelen razendsnel over een schuin paadje naar een lagergelegen weg. Dit is hoe je denkt dat je er uit ziet als je met een goed gevoel een voor jouw doen behoorlijk tempo weet vast te houden. En dan later op een video terugzien dat je nog steeds meer weg hebt van een zenuwachtige flamingo met grootheidswaanzin (“allemaal even aan de kant voor mijn geweldige nieuwe persoonlijke record!“). Haile niet. Hij is de hardloper die iedereen wil zijn. Al is het maar voor één wedstrijd of één training. 
Op dat glooiende grind, vlakbij mijn huis, trippel ik even net zoals Haile over een heuveltje en langs een paar bomen. Ik voel dat mijn benen moe worden. Ik speel de beelden opnieuw af in mijn hoofd. Ik zie hoe verbluffend soepel hij over dat dorre, hobbelige landschap zweeft. Het is genoeg inspiratie om de laatste kilometer sneller te gaan dan ik dacht dat ik zou kunnen. Mijn advies? Bekijk de eerste minuten ( om precies te zijn van 2:56 tot 5:38) en ga dan hardlopen. Zweefse!
De complete film bekijk je op Youtube »
Geef een reactie