Het dorpje Schermerhorn lijkt nog half te slapen. Een paar kermisattracties rusten uit tussen kerk en café. De geur van gisteravond, bier en zweet, is hier blijven hangen. Lopend tussen de lege straten van dit polderdorp hoor ik een krakende stem uit een speaker komen. Net zoals de voetbaltoernooitjes van vroeger. ‘Op veld 3 Reiger Boys tegen LSVV, scheidsrechter is de heer Grootjes.’
De toevallige voorbijganger heeft geen weet van wat zich allemaal afspeelt achter de sportvelden, in de Mijzenpolder. De kenner had deze dag al in zijn agenda staan en kan je precies vertellen over het moois wat daar gaande is. Eenmaal aangekomen op de locatie is de charme van dit evenement meteen zichtbaar. Het publiek dat geniet van de zon en deelnemers motiveert, de gefinishte helden die in ondergoed dicht tegen elkaar staan en de prut van het lichaam laten spuiten door een brandweerman met een kater en grijs en zwart geschminkte gezichten die zoeken. Naar bevestiging, naar een vriend, naar water, naar een glas bier, naar lucht. Ze zijn daarnet in een groen en grijze wereld geweest, hebben een hachelijke inspanning gedaan en vinden langzaam weer de weg naar huis.
Met zo’n veertig anderen ga ik dit avontuur aan. De categorie senioren. Jonge mannen die zich uitputten voor eigen plezier. De eerste sloten zijn breed. Daarna de smalle slootjes. Waar ben ik aan begonnen? Halverwege de eerste ronde een langer stuk weiland. Na een ronde begin ik een ritme te ontwikkelen. De sloten gaan mij minder goed af dan de stukjes lopen. Ik word dan ook continu ingehaald en haal anderen zo nu en dan weer in. Het is klauteren, rennen, springen, optrekken, zwemmen, modder trappen, trappelen, duiken, afzetten, kruipen en opstaan. Een boeren decatlon.
Halverwege de tweede ronde vliegt prut in mijn ogen. Een paar minuten pijnlijk knipperen en stil staan. Er is niets schoons waarmee ogen kunnen worden schoongemaakt. Totdat een fotografe een doekje aanbiedt. Met pijnlijke ogen vervolg ik mijn weg in deze groen en grijze wereld. Wat ik zie? Ik zie hoe de kanten van de sloten steeds meer afbrokkelen. Ik zie een kikker die tegelijk met mij de sloot in springt. Ik zie hoe juryleden een oogje dichtknijpen wanneer deelnemers afsnijden. Een waterplant om mijn arm gewikkeld. Het gras.
Het gras. Liggend met mijn gezicht half op het gras kom ik op adem van mijn eindsprint. De grootste stukken modder worden van mijn lijf gespoeld door een laatste bezoek aan de eerste sloot van het parcours. Dan langs een brandweerspuit en bij een tentje probeert men de prut uit mijn ogen te halen. Lopend enkel in mijn natte onderbroek, met in mijn hand mijn kleren en schoenen, verlaat ik deze plek. Ik begin weer andere kleuren te zien. Ik bedenk mij dat ik een groene onderbroek draag. En in mijn hand een grijs nat shirt. Toevallig. Ik kijk nog één maal om mij heen en zoek. De weg naar huis?
Geef een reactie