“Niet zo zeuren, dat gaat vanzelf over”. Ik hoor het mezelf eind mei dit jaar nog zeggen. Ik had in 8 dagen tijd de Strong Viking in Spaarnwoude en Venlo Stormt gedaan. Met name die laatste obstacle run in Venlo was behoorlijk pittig. Het laatste stuk van het 22,6 km lange parcours heb ik op mijn tandvlees afgelegd. Ik voelde in de dagen daarna dat mijn knieën enigszins overbelast waren. Nog geen week later volgde een sportdag waarbij mijn knieën weer vol aan de bak mochten. Tennis, volleybal, korfbal, voetbal en hockey stonden op het programma.
Ik beloofde mezelf een paar dagen rust, alvorens ik weer ging hardlopen. Dat leek te helpen. Tot 17 juli 2016…..
De Urban Trail in Rotterdam. Een gezellige loop door het mooie Rotterdam, met veel, ik herhaal veeeeel trappen. Mijn conditie was prima en de gevoelige rechterknie hield het goed. Totdat ik de laatste 500 meter even aanzette. Met de finish in zicht, probeer ik altijd even de rug te rechten en er nog een eindsprintje aan vast te knopen. Dat was het moment dat de fysieke en mentale knak kwam. Verdomme! Een pijnscheut in mijn rechterknie. Weer een blessure. Ging het na de fractuur van vorig jaar weer lekker; krijg je dit.
De weken daarna bezocht ik de fysio, die vanaf het eerste moment letterlijk en figuurlijk de vinger op de zere plek legde. Diagnose: binnenste kniebanden van de rechterknie behoorlijk overbelast. Als ik was blijven doorlopen had ik mijn meniscus kunnen beschadigen. Fysio Sjoerd zei onder andere: “Ik heb de wachtkamer vol zitten met gasten zoals jij. Je spieren herstellen een paar dagen na die gekkigheid (hij bedoelde obstacle runs), maar je pezen krijgen ook een opdonder en die hebben echt meer hersteltijd nodig. Je geest is een stuk jonger dan je lijf”.
En daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in. Als je zoals ik 44 jaar ‘jong’ bent, dan moet je je krachten verdelen. Twee pittige obstacle runs achter elkaar is dan gewoon niet handig.
Lesson learned: luister naar je lichaam en spring verstandig met je spieren, gewrichten en pezen om.
Even je rust pakken kan een hoop ellende voorkomen. Het hardlopen heb ik al die tijd echt gemist. Het is dus waar wat ze zeggen. Hardlopen is een verslaving. Bij het zien van andere hardlopers voelde ik een lichte vorm van jaloezie opkomen. Inmiddels ben ik met toestemming van de fysio weer voorzichtig begonnen met hardlopen. Afgelopen zaterdag nog voorzichtig 2x 2 minuten op een ouwe wijven tempo gelopen en vandaag heb ik 3x een km op een iets hoger tempo (gemiddeld 5.45 min/km) volbracht. Het gevoel om (pijnloos) te lopen is heerlijk. Hoewel mijn conditie even een tikkie heeft gekregen, ben ik zo blij als een kind dat ik weer op de been ben.
Op weg naar nog veel verstandige kilometers.
Geef een reactie