Blessuretijd.

Net zoals veel hardlopers moest ik er ook (weer) aan geloven: een blessure. Ik kan eromheen draaien, maar ik heb flink wat uren gehuild toen ik realiseerde dat ik rust moest gaan houden. Voor hoe lang wist ik nog niet, maar dat maakt me niet uit. Hardlopen is onderdeel geworden van mijn leven en van mijzelf. Ook niet naar mijn werk kunnen reizen bracht enige frustratie en ongeloof met zich mee. Ik ga er met veel plezier heen. Momenteel werk ik thuis. De angst voor een botbreuk of spierscheur zat er goed in, maar ‘gelukkig’ is de pees op mijn wreef ingescheurd. Het voelt als een opluchting.

Het vergt een aanpassing in je hoofd. Mijn verwachtingen voor de komende tijd pas ik aan en mijn doelen schuif ik vooruit. Ik had mooie plannen voor augustus en september (en ook voor daarna): trainen in mijn nieuwe woonplaats, gericht trainen bij een atletiekvereniging en veel mooie wedstrijden. Dit gaat even tijd kosten. Ik weet ook dat het goed zou komen, maar toch valt het tegen. Mijn training van vorige week was te explosief geweest, er kwam te veel druk op mijn wreef te staan. De zondag ging het mis: ik misstapte me. De komende weken wordt het rust houden. Ik heb aanstaande zaterdag een wedstrijd, maar mijn hoop verdwijnt voorzichtig naarmate er meer dagen verstrijken. Ik kijk uit naar deze wedstrijd, de sfeer is altijd goed. Een keertje van de zijlijn meekijken is ook leuk, maar het voelt toch als een teleurstelling. Gelukkig is dit ook de laatste wedstrijd voor de zomerstop, dus ik zal niet meer wedstrijden te missen. Ik heb nog één wedstrijd in augustus en de sportfysio was optimistisch: die zou ik gewoon kunnen gaan lopen. Ze denkt altijd goed met je mee hoe je alsnog kunt blijven sporten, ondanks je blessure. En dit heb ik op dit moment wel even nodig.

Mijn voet zit strak in het tape, zodat mijn spieren weinig hoeven te doen. Ik voel het heel iets met lopen, maar het is belangrijk dat ik mijn voet zo goed mogelijk afwikkel. Naarmate de tijd verstrijkt zakt de pijn en groeit mijn zekerheid. Het gaat goedkomen. Op woensdag ga ik een flink eind wandelen om te kijken hoe ik daarop reageer. Tijdens het lopen gaat het vrij goed, maar hoe verder ik loop hoe gevoeliger het word. Ik merk dat mijn optimisme bij elke stap minder wordt. Thuis ga ik even zitten om mij voet te laten rusten en een moment later sta ik op zonder mijn voet te voelen. Wat? Voel ik dit goed? Ik loop een paar stappen en ik voel er weinig van. Ik kan weer glimlachen. Dat de gevoeligheid zo snel afzakt lijkt me een gunstig teken. Voordat ik enthousiaster word, ga ik vrijdag eerst naar mijn fysio om het opnieuw in te laten tapen en advies te vragen. Mag ik bijvoorbeeld weer een flink stuk proberen te wandelen? Of moet ik meer rust houden? Was het een goed teken dat de gevoeligheid zo snel afzakte? Zal het blijvend een zwakke plek blijven? Ik zit met veel vragen. Rust houden is nooit mijn sterkste punt geweest. Ik probeer optimistisch te blijven. Mijn doel: goed rusten en zorgen dat ik 21 augustus weer een mooie tijd neerzet bij de Boeskoolloop!