Ik moest het, net als Nikita, ook eens proberen: een virtuele run. Ik zat er al langere tijd over te denken, maar iets hield me tegen. Ik zou de toeschouwers missen, de adrenaline van een wedstrijd… Toch besloot ik een virtuele run te gaan om te zien hoe het zou zijn. Toen ik op de website van hardloopevent de Pokémon Go run zag, dacht ik: die is voor mij. Ik speel zelf geen Pokémon Go, maar ik zie vaak genoeg jong en oud op straat lopen met een mobiele telefoon in hun handen. Het kon niet missen: ze waren Pokémon Go aan het spelen. Pokémon Go brengt mensen in beweging. Mij dus ook!
Daarnaast ging het inschrijfgeld naar het Ronald McDonald Kinderfonds. Het is fijn te weten dat mijn grootste passie ook nog goede doelen steunt. Je kon zelf kiezen of je het op 3 of 4 september ging lopen. Geweldig initiatief!
Mijn Pokérun vond plaats op 3 september 2016 en ik zat nog tot de laatste minuut te twijfelen of ik voor een 5K of 10K zou gaan. Ik kreeg netjes een startnummer via de e-mail (nr. 51). Zoals altijd legde ik mijn hardloopkleding op tijd klaar. Toen de zaterdag naderde, ging ik voor een geheel andere strategie. Niet voor afstand of tijd, maar voor constant lopen. Mijn trainingen waren die week explosief, waarbij ik op een gegeven moment zelfs een snelheid van 18 km/u bereikte (hoe was dit mogelijk? Want ik had het niet eens door!). Ik vind het moeilijk om mijn energie te doseren, met als gevolg dat ik in het begin te veel geef en afzak. Soms kan ik mezelf weer optrekken, maar ik vind het moeilijk. Ik wil gewoon gaan. Vol gas. Deze week werd me duidelijk dat ik nog lang niet op dat niveau zit om op een hoog tempo te gaan. Wat ging ik dus doen? Oefenen met me inhouden en met een constante snelheid te lopen. Als ik erover nadacht, dacht ik dat dit doel moeilijker te behalen is voor me dan een nieuw PR. Maar het is een goed doel om aan te werken, hier kan ik in groeien. Als een Pokémaster ging ik geen Pokemons vangen, maar een constante loopsnelheid. Gonna run them all!
De dag ervoor begonnen mijn voeten te zeuren: mijn grote teen deed zeer, mijn wreef weer en bij de andere voet de zijkant van mijn enkel. Ik maakte me zorgen, want dit zal toch geen blessure zijn? Moest ik morgen wel gaan lopen? Allerlei scenario’s spookten door mijn hoofd. Ik wilde ook graag op maandag weer trainen. Ik heb eerder een kortdurende voetblessure gehad en merk nog steeds dat het gedeelte stijver is dan mijn andere voet.
Voordat de zorgen naar mijn hoofd stegen, probeerde ik eerst triggerpoints in mijn kuiten te vinden. Deze kan ik namelijk weg masseren, waardoor de klachten ook verdwijnen. Aangezien triggerpoints in de kuit ook klachten kunnen geven in de voet, ben ik mijn kuiten eens goed gaan masseren. Ai, dat was erg pijnlijk en huid kleurde ook goed rood, tekenen dat er iets aan de hand is. Triggerpoints kunnen vervelende klachten geven. Met de massageolie in aanslag masseerde ik mijn kuiten goed. Naderhand voelde het al beter. Dit herhaalde ik op de zaterdagochtend. Langzaamaan kreeg ik weer wat vertrouwen in mijn Pokérun. Tot overmaat van ramp had ik ook gluten binnengekregen. Ik eet normaliter strikt gluten- en lactosevrij, dus het kwam als een flinke dreun. En dat vlak voordat ik wilde lopen. Ik begon al snel misselijk te worden en ik begon me met de minuut slechter te voelen. Ik wist wat gluten met mijn lichaam deden en hoeveel last ik ervan kon krijgen.
Met een klap was mijn humeur ook omgeslagen. Wat moest ik doen met de loop? Zou ik me slechter voelen als ik zou gaan lopen? Ik besloot er toch voor de gaan. Dan maar wandelen, dacht ik bij mezelf. Mijn doel schoot erbij in en na de eerste meters zette ik mijn horloge ook uit. Voor nu was het gewoon de ene voet voor de andere. Links, rechts, links, rechts. Doorgaan. Meer niet. Ik had veel gewandeld, meer dan ik zou willen, maar mijn lichaam zei: stop. Eenmaal thuis merkte ik hoe gespannen mijn lichaam was, hoe misselijk ik nog was en hoe zwaar en vermoeid alles voelde. Naderhand hing ik thuis nog boven de wc-pot, maar het bleef binnen. Al typend groeide de teleurstelling in mijn lichaam, zoals ik dit jaren geleden ook voelde voordat ik glutenvrij begon te eten. Met een diepe zucht moest ik het maar weer tijd geven. De laatste weken ging het erg goed met klachten van voeding (ik ben vrij gevoelig voor verschillende voedingsmiddelen) en heb geen last gehad. Dat was een van de weinige keren dat ik ongeveer twee maanden klachtenvrij (van de voeding) was. Ik moest erop vertrouwen dat mijn lichaam dit beter kon verwerken dan eerst. Nu lekker douchen, uitrusten en ervoor zorgen dat mijn lichaam weer in balans komt. Alhoewel ik niet lekker liep, miste ik de sfeer bij een echte wedstrijd. Daar heeft alsnog mijn voorkeur, dus ik kijk uit naar mijn volgende wedstrijd (Singelloop Enschede). Heb me ook aangemeld voor een nieuw hardloopavontuur dus over een paar weken zal ik jullie er meer over gaan vertellen…
Geef een reactie