De Enschede Marathon 5 km stond op het programma. Een hardloopwedstrijd waar ik erg naar uit keek. Vorig jaar liep ik op dit parcours mijn PR, dus ik hoopte ook dit jaar op een mooie prestatie en hopelijk ook een PR! Afgelopen week heb ik veel rust gehouden, omdat ik deel had genomen aan een volleybalwedstrijd en erg enthousiast had gespeeld. Ik had overal spierpijn. Ik had er graag nog een of twee trainingen voor de wedstrijd willen inplannen, maar dat lukte niet. Gedurende de week zat ik al na te denken over wat ik graag wilde. Mijn uiteindelijke doel is natuurlijk om de 5 km onder de 20 minuten te lopen, maar ik wilde een realistisch doel stellen: een PR lopen.
Een dag voor de wedstrijd haalde ik mijn startnummer op. Er was ook een Runnersbeurs bij, waar je verschillende stands met kleding, schoenen en sportvoeding kon bekijken. Hoewel de kleding er leuk was, ging ik toch naar een andere hardloopwinkel om mijn gewonnen tegoedbonnen uit te geven..
Op de dag zelf was het weer erg wisselend. Het was zonnig maar het regende ook van tijd tot tijd. Ik ging voor kortere kleding, ondanks de frisheid. Van vorig jaar wist ik dat ik vooraan moest staan. Dus ik liep op tijd naar het startvak en stond dus met mijn neus vooraan. Ik sprong wat op en neer om warm te blijven, maar ik zou snel genoeg warm worden. Geheel tot mijn verrassing kwam er voor het startvak een pacer staan. Een pacer van 20 minuten. Ik dacht diep na. Zal ik deze gaan volgen? Maar wat als ik toch te langzaam start en alsnog afzak? Of toch maar proberen? Ik twijfelde lang. Daarna nam mijn vastberadenheid het weer over. Ik ging die pacer volgen en kijken wat ik ervan zou maken. Het hek voor me ging los en ik liep met een paar grote stappen naar voren, zodat ik dicht bij de mat stond. Naast me kwam de pacer staan. Dit ging ‘m worden. Ik zette mijn horloge aan en zocht een lekker opzwepend nummer, want het zou pittig worden. Bij de start schoot de pacer weg, ik erachteraan. Mijn muziek stond op een normaal volume, maar hiervoor moest ik het volume omhoog schroeven. Het muziek galmde hard in mijn oren en ik zigzagde tussen de lopers door. Na een paar honderd meter liep ik vrijer en kon ik net achter de pacer blijven, die met 3.30 min/km door de straten scheurde. Hoewel het tempo te hoog lag om een 5 km mee te beginnen, bleef ik dit tempo lopen. Ondanks het hoge tempo liep ik ontspannen. Ik wilde knallen. Ik werd ook niet benauwd, wat het mogelijk maakte om het tempo vol te houden. Het weer was ideaal. Na ongeveer één km kwam een loper er dicht voor me lopen en zo dicht dat hij mijn knie (of iets anders) raakte (kan niet meer precies zeggen wat het was). Met een smak viel hij op de grond en ik struikelde. Gelukkig bleef ik overeind staan. Nog een korte knik was het oké en we liepen verder. Het kostte me een paar honderd meter om weer lekker ontspannen te lopen. Intussen liep de pacer me ook voorbij. Ik dacht: mooi, daar blijf ik achter plakken. Vastberaden, maar ontspannen liep ik verder. Ik kan me weinig van de route herinneren. Een paar bochten misschien, maar pas na de 4/ 4,5 km versnelde ik voorbij de pacer. Ik haalde nog wat lopers in en kreeg de finish in zicht. Ik keek op de klok die erboven hing: 19.45 min? Sneller! Ik kwam met een tijd van 19.51 minuten over de finish. Ik had gewoon onder de 20 minuten gelopen. Ik was stomverbaasd. Hoe kon dit?! Na de finish bedankte ik de pacer. Hij had niet erg vlak gelopen, maar ik kon me er mooi aan optrekken. Dat was erg fijn. Het zal een tijd zijn die moeilijk te verbeteren valt, al ga ik natuurlijk mijn uiterste best doen!
