Verslag Iron Viking 2015 (Marion Dekker)

Back in time…

Een jaar geleden rende ik nog gewoon de Viking Hills 19 km en vond ik die al best zwaar. Een vriend rende toen de Iron Viking. Daar moest ik toen echt niet aan denken. Maar eind vorig jaar tijdens de Brother editie met Ron en Michel gelopen, die de Iron Viking wilden gaan lopen. En zo was ik eigenlijk uitgedaagd om de Iron Viking te doen dit jaar. En ik moet zeggen dat ik toch best wel een beetje gespannen was voor deze loop, ik had nog nooit een marathon gelopen, laat staan een ocr marathon. Alhoewel een normale marathon mij toch wel zwaarder lijkt en veel saaier uiteraard! Maar dit was voor mij wel weer echt een leuke uitdaging!

De dag was aangebroken…

De dag begon met harde muziek om 6 uur in de ochtend. En ik dacht het is weer zover, het is luilak, best leuke wake up call overigens. In Limmen rijden ze standaard met een wagen met muziek tijdens Luilak. Mijn wekker stond op 7 uur, dus ik bleef mooi liggen, krachten sparen Haha. Vervolgens 7 uur uit bed gegaan, om gelijk aan mijn havermoutontbijt met banaan, aardbeien, noten en honing te gaan. Ontbijt was deze dag wel heel belangrijk! De rest van de dag zou het eten ergens tussen het lopen door worden.

Rond 8 uur ben ik gaan rijden naar naar Spaarnwoude. Er zou een weg afgesloten zijn, en mijn navigatie stuurde mij ook een andere kant op, in tegenstelling tot de richting die ik eigenlijk op moest Velsen-zuid. De kant die ik eigenlijk altijd opging. Even later stond ik in een woonwijk en een navigatie die er mee was gestopt. Stresssss…ik moet niet te laat komen dacht ik! Toen helemaal teruggereden en gewoon de oude route gepakt en dit ging goed. Rond 8.45 was ik op het parkeerterrein en zag ik Ron gelijk, het viel mee hoe laat ik was dus. En dat parkeren was dit keer een mazzeltje, bedankt Michel! Zo doorrijden Haha!! Lachte heel hard in mijzelf!!!!

Vervolgens mijn startbewijs opgehaald, beter zeggen ze de volgende keer dat je je nummer moet onthouden, normaal ging het op naam! Een shirt gekregen, en hard getwijfeld over de maat, aangezien ze altijd te klein vielen. Alleen was dit nu een mannenshirt, dus maatje medium moest goed zijn. Het speciale Iron Viking shirt was er door een fout met levering niet en moet ik nu nog opvragen met een code. Toen vergat ik mijn startbewijs nog mee te nemen..lichtelijk verstrooid.

Het was tijd om mij gereed te maken. Ik liep naar het terrein en had mij bij Snowplanet omgekleed. Daar zag ik alle bekenden. Veel ook alleen bekend van gezicht van TDMM. Beetje rondgevraagd hoe iedereen het met eten, drinken en kleding zou doen. Mijn lange mouwen toch aan gedaan met een shirt erover. Het was een beetje regenachtig weer, goed modderweer dus. Ik had de avond ervoor besloten niet mijn Camelbag te gaan gebruiken (die ik de vrijdag nog even had getest met lopen), aangezien dat waarschijnlijk zou gaan irriteren. Ik had een tas met Trisportpharma gelletjes en dorstlesser bij TDMM gezet, bedankt daarvoor. Ze stonden met hun tent vlakbij de monkeybars, dus ik zou tijdens het langslopen, eventueel wat kunnen pakken had ik mij bedacht. De sportvoeding had ik gesponsord gekregen van Eric van der Linden, triatleet/topsporter die mij de komende 3 maanden gaat begeleiden naar mijn eerste kwart Triathlon. En dat is gelijk een onderdeel van mijn training richting het OCR Wereldkampioenschap. Verder 4 gelletjes in mijn superhandige action belt gedaan. De belangrijkste dingen waren gedaan, tas weggebracht en naar de dixxie geweest.

En toen was het zover, startvak in en aftellen maar. Ik had mijn rook signalen gekregen van Ron, roken maar. De muziek was lekker tijdens de warming-up…colors van Headhunterz..even een flinke portie hardstyle…daar word ik heel blij van en krijg ik nog even wat meer energie van!! Start en Finish blijven altijd erg leuk!! Iedereen enthousiast aan het springen!! Daar kunnen ze nog wat van leren tijdens een hardloopevenement!! Ik stond op het blok met Ron & Sophie en springen maar! Oranje rooksignalen aan bij het aftellen, dat gaf wel een extra sfeer zo bij de start! En toen de muur over van 3 meter. Je moet elkaar gelijk helpen, anders kom je niet ver. Nog even een frisse foto laten schieten door Arthur Muller. En gaan!! Oorahhhhh!!

Ronde 1: 19 km

Gestart met Ron, Michel en Johan. We liepen in een grote groep mensen en op een zeer laag tempo. Overal was het druk wachtrijen bij obstakels, oftewel het schoot niet op. Niet zo gek als je met 500 Iron Vikings tegelijk start (zoveel idioten ja). Ik liep mij er al behoorlijk aan te irriteren. Maar goed hoort erbij, ik liep tenslotte niet op tijd. Bij The Castle Walls kwam ik Robin tegen, die ik had gezien bij Crossfit 075 Wormerveer tijdens mijn proefles. En vervolgens daar een groot deel mee gelopen en met een vriendin daarvan Rinske. Oftewel het was weer erg gezellig. Altijd leuk weer nieuwe mensen ontmoeten met dezelfde verslaving als mijzelf. Daar ken je tenminste mee praten, die snappen het. Het was Robin zijn eerste obstakelrun en marathon, maar ook hij had gelijk de smaak te pakken en het smaakte naar meer. Daar houd ik wel van, net zo gek als mij. Net als Michel vorig jaar, ook gelijk verslaafd geraakt na zijn eerste obstakelrun. Ik zei dat hij het leuk zou gaan vinden toen hij angstvallig keek naar het parcours in Snowplanet. En nu gaat hij overal heen!! Geweldig toch! Het verspreidt zich als een virus!! Wat een heerlijk virus ook!! Onderweg ook een jongen tegengekomen uit Weert, waar ik vroeger op de Koninklijke Militaire School zat. Dus ook daarover herinneringen opgehaald. En Ron weer meerdere keren zeggen dat ik mijn klep niet kon houden, dat het de hele dag zo doorgaat. Ja uiteraard, als ik niet meer praat, dan gaat er iets fout. Het had ook wel te maken met het tempo waarop we liepen, was goed te doen voor mij, onder mijn tempo. Genoeg energie dus om te praten, maar gelukkig vinden de meeste mensen dat leuk. En anders rennen ze toch lekker door!! Want 8 uur lang rennen en niks zeggen, is wel erg saai. Ook Runandrearun kwam langs met iemand die zich ging kwalificeren. Net als mij tijdens de Viking Mud Editie. Die vond ons groepje ook wel gezellig. Het was zo dat de groep steeds veranderde (vanwege snelheid) en dat je soms weer naast iemand anders liep, maar elke keer kwam ik weer terug bij het vaste clubje. En soms snapte ik er niks van. Het leek wel elke keer of er mensen plotseling verdwenen.

Het feit was wel dat wij werden ingehaald door Odin (startvak wedstrijd), ja die gingen voor een tijd. Maar ik voelde me wel een beetje traag eigenlijk. Zo traag dat we het eerste uur niet eens 6 km hadden gerend. Als we binnen 6 uur maar 32 kilometers hadden gemaakt, anders zou je niet verder mogen. Dus 6 km per uur zou mooi zijn. Je zou denken, dat het goed te doen zou zijn, als je normaal twee keer zo hard gaat. Maar we vertraagden behoorlijk bij de obstakels en heuvels. Ik probeerde dus wel het tempo erin te houden. Maar tijd was vandaag minder van belang, uitlopen wel. Beter rustig beginnen en later versnellen. Iceman overgeslagen, omdat het niet verstandig zou zijn volgens een aantal, aangezien we nog de hele dag moesten lopen. Later toch spijt. Ik houd er niet van om obstakels over te slaan. Maar kreeg deze nog twee keer, zoals vele andere obstakels. Toen kwam na het rotsklimmen de RIG (touwen, ringen, monkeybars) eraan. Deze haalde ik tot ergens in de ringen, laatste stuk van dit obstakel. Gleed ervan af! Daar baal ik echt van, dit moet ik toch kunnen, zeker voor het WK in Amerika. Kracht in de armen, grip en techniek moet op getraind worden. Maar gelukkig had ik voor het eerst de monkeybars gehaald, met het dakje erin, omhoog en omlaag. Dat was zeker wel een doel. Normaal liet ik mij bij voorbaat vallen, nu deed ik meer moeite, benen omhoog gegooid en met benen en armen verder. En het laatste stuk weer alleen met de armen, ik voelde de kracht wel verdwijnen uit mijn handen. Maar gehaald! Kickuhh! Gaf weer een goed gevoel! Daarna de sneeuw in, had ik even geluk niet in de sloot te zijn gevallen. We moesten een stuk naar beneden rennen, over een sneeuwverhoging heen met net, door een rioolbuis heen met sneeuw uiteraard en daarna over een muur met touwen, dat bekleed was met sneeuw en ijs. Buiten leek het ineens tropisch warm, lekker hoor. Wat ook een leuk obstakel was de Flying Ragnar, deze was nieuw. Springen naar een hengsel boven het water, ermee zwaaien en de bel proberen te raken, om vervolgens in het water te vallen. Bel niet gehaald overigens. De eerste 19 km binnen de 3 uur hadden we in de pocket, dus dat ging goed. Snelheid gemiddeld toch 6 km/h. Eerste gelletje rond de 15 km ingenomen. En bij alle posten water of redbull gedronken en banaan gehad. Ik voelde mij nog fris en fruitig. Vorig jaar voelde ik mij na de 19 km echt gesloopt, zal het een minder zwaar parcours zijn nu of ben ik gewoon sterker geworden? Of is het gewoon psychisch, je stelt je op een langere afstand in, dat heeft er ook zeker mee te maken. Maar in ieder geval was het positief.

Ronde 2: 13 km

Weer dezelfde obstakels, ook meerdere overgeslagen (vooral de minst leuke) omwille de tijd en de rijen. Maar bij de leuke en uitdagende obstakels gevraagd of we voor mochten en dat mochten wij als marathonlopers. Diep respect kregen we, wat een saamhorigheid! Alleen die verdomde heuvels daar was geen ontkomen aan, die werkten ook goed verzurend. The Iceman nu wel gedaan uiteraard, maar hij viel mee. De andere kant was gesloten, daar zaten net verse ijsklonten in. Hadden wij even pech?? Anders hadden we die zeker gedaan toch?! Platinum RIG, gleed weg van de monkeybars met mijn natte handen. KAK!! Weer met schild en hamer lopen. Viking Battle. Carry Buddy, Robin droeg mij, maar ik hem dus ook. Gewoon omdat het kan! Hij was mijn vaste opstapje bij die hoge muren, bedankt daarvoor. Ik was niet te beroerd om ook af en toe als opstapje te spelen. Het is tenslotte een loop waar je niet zonder een buddy kan. Maar gelukkig helpt iedereen elkaar en is de sfeer supergoed. Bij de trenches had ik modder in mijn oog gekregen door iemand anders. Iets wat ik had gehoopt nooit te krijgen, want dat is niet zo handig met lenzen. Mijn handen zaten ook onder de modder, dus ik kon ook niet even mijn lens goed doen. Ik naar de EHBO post, mijn oog spoelen. Uiteindelijk na een paar keer spoelen maar verder gerend met Robin. De rest was doorgerend. Zo zie je maar weer wie je echte vrienden zijn Haha. En ik maar wachten de hele tijd op iedereen. De groep viel elke keer wat uit elkaar, maar dat hoort erbij. Michel was elke keer weg en dan opeens was hij er weer. We hoefden niet te wachten, hij ging in zijn eigen drafje door, aldus Michel. Maar het werkte wel.

Bij de tweede keer monkeybars gewacht in de rij, helaas niet gehaald ergens op het eind. Het dakje wel gehaald! Kracht was toch duidelijk minder geworden na de 19 km ronde, niet heel gek. Rinske was er ook al weer even bij trouwens, die was soms ook even kwijt. Ook die had de monkeybars net aan niet gehaald. Shit! Dus zeiknat en toen op naar Snowplanet. Hier stond wel een erg lange rij en dat ging te lang duren. We mochten voor. We moesten tenslotte de 6 uur halen en de tijd leek elke keer sneller te gaan als we dachten. Hierna verder gerend met Rinske, aangezien Robin ook kwijt geraakt was. Rinske kreeg kramp en uiteindelijk ben ik doorgerend. Want ja die tijd, die moest worden gehaald, die tikte door. Het ging mij zeker niet gebeuren, dat ik niet door zou mogen gaan voor de marathon. Dus het gas erop gezet in mijn remi. Rond de 20 km een gelletje genomen, verder water en banaan bij de verzorgingsposten. En die Snelle Jelle smaakte ook goed trouwens, begon echt honger te krijgen, naarmate ik langer bezig was. Joh je meent het, gek hoor Haha. En daar hoorde ik de muziek weer dreunen, ik was vlakbij de start/finish!!! Mooi!! Tijd gehaald en door!! Het viel mij wel op dat het verdacht rustig was. Ik besloot om niet naar mijn tas met voeding te gaan, ik nam mijn laatste gelletje. Mijn andere gelletje had ik aan Rinske gegeven, aangezien die niks mee had en last had van kramp. Samen delen, samen buitenspelen, ja toch…

Ronde 3: 7 km

Geen idee waar iedereen was. Ik rende nu echt alleen. Bij het verzorgingspunt, kwam ik nog een bekende tegen, die waren bij de 3 km ronde. Ik moest gewoon nog een ronde meer en ook dit had weer een tijdslimiet van 1 h 20 minuten (tot 17.00 uur). Gas erop dus. Nog een plakje ontbijtkoek erin en gaan. En wie zag ik daar plotseling in alle stilte…mijn clubje, waar ik mee gestart was. Ik brullen…Daar weer bij aangesloten om met hun te finishen. Ron en Michel hadden het echt zwaar. Zij dachten dat ik voor hun liep de hele tijd. En ik had nooit verwacht dat ze nog met zijn drieën zouden lopen. Michel die de week ervoor ziek was geweest, liep ook nog. En Ron liep ook moeilijk, had hem al een paar keer gevoerd met zijn magnesium poeder, mocht niet baten. Johan nam Ron op sleeptouw en ik Michel. Kon ik weer even heerlijk brullen! Kom op he!! We zijn er bijna!! Nog een klein stukje!! Doorlopen!! Denk aan de tijd!! Wat zijn die paar kilometers nou nog op een hele marathon!!?? En aangekomen bij het voor de derde keer bergopwaarts tijgeren, waar we nu de enige waren, deden we dat ook pittig. Kwam er een groep jongens aangerend, die het gewoon even over sloegen. Ja zo kunnen wij het ook..maar goed je doet het voor jezelf! Waren we nu de laatste? Nee we zagen er hier en daar soms nog eentje strompelen. En je hoorde meerdere malen mensen zich hardop afvragen, waarom doen we dit?? Uhhh Ja dit doen we geheel vrijwillig en omdat het leuk is! We betalen er zelfs voor! Ik heb de hele run eigenlijk puur genoten van alles! En geen moment spijt gehad! Iceman ook voor de derdemaal, zat geen ijs meer in. Platinum RIG voor de derde keer was trouwens echt kansloos, kracht was weg! Maar ik vroeg wel of ik het eventueel in mijn tuin zou kunnen laten neerzetten, zodat ik dagelijks kan oefenen. Dat lijkt mij echt fantastisch en monkeybars erbij! En toen was het 5 uur in de middag. Tijd gehaald. Door voor de finale. Om euforisch van te worden toch.

Ronde 4: 3 km

Aangekomen bij de laatste ronde!! Heuvels lopend op (al een tijdje)! En wat waren nou de zwaarste obstakels van het hele parcours. Ja de heuvels ja, kon geen heuvel meer zien. Maar daar hadden we er nog een paar van. De afstand was minder zwaar als al die heuvels, dat wel bergen leken. Maar gelukkig hoorden wij die beat alweer bij de Finish!! En met zijn vieren beklommen wij The Wallhala Steps, stak Ron zijn laatste rooksignaal aan en konden we onze overwinning vieren! Medaille gehaald en op de foto met de Strong Viking Chicks!! Watertje gehaald, want NEE ik lust geen bier!! Me laten afspoelen met koud water door een vrijwilliger. En lekker in het zonnetje omgekleed tussen de mannen, moet kunnen toch in je blote billen Haha. Toen mijn eten opgehaald bij TDMM en een stuk van mijn bananenbrood gegeten. Ik wilde eigenlijk patat halen, maar we waren zo laat, dat alles gesloten was. Broodje kaas werd het. En waar was dat feest nou??? Het was uitgestorven en wij waren 1 van de weinige die er nog waren. We mochten meerijden met iemand van de organisatie naar de parkeerplek, want nee we konden geen meter meer verzetten Haha. En toen op naar huis. Heerlijk gedouched en een pizza gehaald met Ben & Jerry’s ijs!! Calorieën bijtanken!! En toen echt zo moe, dus maar gaan slapen.

Conclusie

Het is nu een week geleden dat ik deze run heb gelopen, zit nog tot laat te typen, wat is mijn conclusie?De Iron Viking is mij achteraf erg meegevallen. De dag erna, voelde ik mij ook beter als gedacht en heb mijn overwinning tot bijna in de ochtend gevierd!! Deze week rustig aan gedaan en wat gefietst, voelde mij wel wat vermoeider, maar moest ook gelijk te werk weer. Een sportmassage genomen, hier en daar zat het wel wat vast, pijnlijk dus. En verder heb ik de hele week echt honger als een beest, kan door blijven eten. Moet aardig wat aanvullen. Denk dat ik toch wat meer wil doen met sportvoeding voor het herstel, want tijdens komt het er niet echt van. De afstand vond ik goed te doen, misschien omdat ik onder mijn tempo liep. De heuvels waren het zwaarst. Ik heb zeker mijn grens nog niet bereikt, dus die ga ik nog opzoeken. Daarom ga ik volgend jaar zeker weer deze uitdaging aan, maar dan in een snellere tijd, op eigen tempo!! Alle Vikings bedankt voor deze gezellige dag!!!

See you next year…in tha mud!!