Voor de TT-run schreef ik me voor het eerst in voor de wedstrijdloop zodat ik op “pole position” stond. Vorig jaar zei ik het al (toen was het meer voor de grap), maar ik heb het dit jaar toch gedaan. Ik stond dus in het voorste startvak en deed dus officieel mee met de wedstrijdlopers. Het vak waarvan ik vorig zei: daar staan de toppers en nu stond ik er zelf!
Op de wedstrijddag zelf was het vrij warm, maar miezerde het een beetje. Ik hoopte vurig dat het niet erger zou worden omdat ik geen paraplu of regenjasje mee had. Ik vind natte hardloopkleding niet heel erg, maar ik houd niet van natte schoenen. Het bleek niet erger te worden en de zon brak zelfs door. Later hoorde ik van mijn zus dat haar schouders een beetje verbrand waren (zij liep de 3 laps). Ik droeg weer mijn strakke short (mijn geluksshort sinds ik er een PR in heb gelopen) en een hemdje. Gelukkig had ik mijn zonnebril mee, want dat bleek na de start wel nodig. In het startvak keek ik stiekem naar welke dames allemaal meededen op de 1 lap (4,4 km). Dat waren er niet heel veel, maar ik zag ook een bekende! Zij deed ook mee aan de ladiesrun in Groningen afgelopen week en ik wist dat ze goed liep. Zo kon ik nog een paar andere dames zien die de 1 lap liepen, maar het startvak liep al snel vol en op een gegeven moment richtte ik mijn aandacht ook op wat anders. Er stonden veel fotografen en natuurlijk zag ik de zwartwit geblokte vlaggen. De hele beleving blijft geweldig. Dit moet je als hardloper een keer hebben meegemaakt. Zo op de eerste startrij was het toch wel bijzonder! Ik zette een knallend nummer op en zette mijn horloge alvast goed.
Ik wilde graag mijn tijd van 19.37 min verbeteren (dit liep ik vorig jaar) en ik mikte rond de 18 min. Dat zou zwaar worden, maar ik hoopte dat het me zou lukken. De laatste weken heb ik mezelf meerdere malen verrast met hoe ik loop. Na de start probeerde ik niet te snel te beginnen, want dit blijft mijn valkuil. Ik liep met 3.50 min/km weg. Veel lopers haalden me in, maar ik zocht een lekker ritme op en probeerde achter iemand te blijven lopen. Na wat bochtwerk kreeg ik het zwaar. Het werd warmer en ik kreeg het benauwd. Er liepen twee vrouwen voor me en ik probeer hen bij te houden. Dit is tot de laatste kilometer gelukt en toen kon ik er langzaam voorbij. Het was nu een kwestie om niet in te kakken. Ik wist van vorig jaar dat de finish al vrij snel kwam na de laatste bocht. Mijn ademhaling was te snel en het kostte me moeite (ik was erg benauwd). Ik had een nieuwe inhalator, maar wist nog niet wat ik ervan moest vinden. Daarnaast kostte het tijd voordat het werkt. Toen ik bij de finish kwam, dacht ik: ik ben er al! Mijn eindtijd was 18.11 minuten en ik kwam als 2e vrouw over de finish. Ik had er geen woorden voor. Ik ging naar huis met een mooie bos bloemen en een mooie ervaring en herinnering rijker!
